به زین اندر از زخم بی‌توش گشت

ز اسپ اندر افتاد و بیهوش گشت

به روی اندر افتاد و بیهوش گشت

نگفتش سخن نیز و خاموش گشت

چو بگسست زنجیر بی‌توش گشت

بیفتاد از درد و بیهوش گشت

از آن دود برنده بیهوش گشت

بیفتاد و بی‌مغز و بی‌توش گشت

هران می که با تو خورم نوش گشت

روان خردمند را توش گشت

سخن‌گوی بی‌فر و بی‌هوش گشت

پیامش سراسر فراموش گشت

که بر پشت زین مرد بی‌توش گشت

ز اسب اندر افتاد و بیهوش گشت

همه مغزش از مهر پرجوش گشت

بیفتاد بر جای و بی‌هوش گشت

ز شادی دل خلق پر جوش گشت

ز بانگ و ز نعره که خاموش گشت؟

تن نیلگونش وشی پوش گشت

چو کوهی بیفتاد و بی‌هوش گشت

ز نظاره کشور پر از جوش گشت

بسا کس ز دیدارش بی هوش گشت

سته مغز کیوان و بی هوش گشت

دل و زهره زهره پر جوش گشت

به کف جام می چشمه نوش گشت

هوا پر نوای خلالوش گشت

چو دیو اندر افتاد و بیهوش گشت

همان گنبد تیره پرجوش گشت

از آن سر بسا مرد مدهوش گشت

بسا سست انکار خاموش گشت

زالماس چون بی تن و توش گشت

بیفتاد و زآن درد بیهوش گشت

تجانو از آن زخم بی هوش گشت

بیفتاد برخاک و بی توش گشت

چو خورد آب از آن کوزه بیهوش گشت

بیفتاد بر جای بیتوش گشت

ز مهرش دل کوش بیهوش گشت

سرش بار دیگر پر از جوش گشت

جهان باز پر جنگ و پر جوش گشت

دو لشکر ز کینه زره پوش گشت