چو خود بد کردم از کس چون خروشم‌؟

خطای خود ز چشم بد چه پوشم‌؟

شکر گفتاریت را چون نیوشم

که من خود شهد و شکر می‌فروشم

ببین در اشک مروارید پوشم

مکن بازی به مروارید گوشم

به پیغامی ز تو راضی است گوشم

بر آیم زین اگر زین بیش کوشم

چون حلقهٔ شاه یافت گوشم

از دل به دماغ رفت هوشم

با دور به داوری چه کوشم؟

دورست نه جور چون خروشم؟

در حلقهٔ عشق جان فروشم

بی‌حلقهٔ او مباد گوشم

زو زمزمه‌ای شنید گوشم

که‌آورد چو زمزمی به جوشم

مولای نصیحت تو هوشم

در حلقهٔ بندگیت گوشم

زهری به دهن گرفته نوشم

دوزخ به گیاه خشک پوشم

با شبیخون ماه چون کوشم

آفتابی به ذره چون پوشم

چون ز خوان اوفتاد سرپوشم

خواه بگذار و خواه بفروشم

خواستم کان علاقه بفروشم

وز بها گه خورم گهی پوشم

چون بحر، ز شوق راز جان، میجوشم

لیکن ز خود و ز دیگران میپوشم

ای خواجه! برو، که دُرد صافی رویی

من صافی دل اگرچه دُردی نوشم

بسی کوشیده‌ام تا چند کوشم

کنونش گر تو خواهی می‌فروشم

اگر آن خواستی تا من بپوشم

بپوشیدم وزین معنی خموشم

چو شد این مال خرج خورد و پوشم

اگر باید دگر آنگه بکوشم

که من مُلک از برای خویش جوشم

بمُلکت مُلکِ خود را کی فروشم

چو حرف ها و هو آید بگوشم

همه در ها و هو و در خروشم

خدایا چون ترا حلقه بگوشم

میفکن روز پیری در فروشم