ز من هیچ بد نشنود گوش تو

نجویم جدایی ز آغوش تو

همی تیره بینم دل و هوش تو

همی خار بینم در آغوش تو

اگر نام من بشنود گوش تو

هم اکنون برآید زتن هوش تو

حلقهٔ ارواح بینم گرد حلقهٔ گوش تو

آفتاب و ماه بینم حامل شبپوش تو

بی‌دلان را نرگس گویای تو خاموش کرد

عاشقان را کرد گویا پستهٔ خاموش تو

تلخ نو شیرین‌ترست از شهد و شکر وقت کین

[...]

فلک نیست یکسان هم آغوش تو

طراز‌ش دو رنگ‌ست بر دوش تو

پنبه درآکنده چو گُل گوش تو

نرگس‌ِ چشم آبلهٔ هوش تو

هندوی با داغ را مفروش تو

حلقه‌ای کن بنده را در گوش تو

جامه‌ای از نیستی در پوش تو

کاسه‌ای پر از فنا کن نوش تو

گفت ای عرش خدا بر دوش تو

عرش روشن ازدل پرجوش تو

چون شنود انی انا اللّه گوش تو

هفت دریا خاست از یک جوش تو

پوستین را این زمان درپوش تو

در ره توحید سر را نوش تو

گر کنی این دُر او در گوش تو

دایما باشی ز کل بیهوش تو

لیک چون در رنگ گم شد هوش تو

شد ز نور آن رنگ‌ها روپوش تو

بمالد به دست ادب گوش تو

که هرگز نگردد فراموش تو

چرا نالم از زلف مدپوش تو

پراکنده گشتست بر دوش تو

گر همه آفاق در آغوش تو

باشد و آن چیز فراموش تو

صبح نگرددت سفید پیش بناگوش تو

کز سر طاقت گذشت آب در گوش تو

گرچه زتمکین حسن، کم سخن افتاده ای

بوسه فغان می کند در لب خاموش تو

بسکه ز رشک کمر تاب خورد طره ات

[...]

صد زبان در پرده دارد غنچهٔ خاموش تو

جوش غیرت می‌زند خون بهار از جوش تو

بشکند چون زلف، بازار بتان سنگدل

کاکل مشکین گذارد پای چون بر دوش تو

عطسه مغز نافه را خالی کند از بوی مشک

[...]

بود پندم افزایش هوش تو

کنم گوهر آویزه گوش تو

تا رباید از سلامی هوش تو

پس گذارد بار خود بر دوش تو