زن چو این بشنیده شد خاموش بود

کفشگر کانا و مردی لوش بود

نشسته بدر بر گلینوش بود

که گفتی زمین زو پر از جوش بود

نگهبان ایران کیانوش بود

که در جنگ او شیر بی توش بود

ز سر تابه پا یل سیه پوش بود

چو ابرش بکف تیغ در جوش بود

دگر نامور زنگی زوش بود

که از نعره اش شیر بیهوش بود

سپهدار ما هم بر کوش بود

به زخمش بیفگند و بیهوش بود

ولیکن درست آن که او کوش بود

کز او کشور چین پُر از جوش بود

چنین گفت قارن که او کوش بود

کز او چین همه ساله پُر جوش بود

نه توانم گفت و نه خاموش بود

نه میان این و آن مدهوش بود

چند خواهی بحر جان در جوش بود

جان فشاندن باید و خاموش بود

بدندان استخوانی لُولُوَش بود

که مروارید کمتر هندوش بود

بهر یک پر هزاران پرتوش بود

کمیتی ازرق تنها روش بود

هرکه مهرش داشت او خاموش بود

این سخن تا این زمان سرپوش بود

قلب زن مرد مرقع پوش بود

از حقیقت ذرهٔ باهوش بود

آن یکی گوید بریده گوش بود

وآن دگر گوید جلش منقوش بود

مرا راحت از زندگی دوش بود

که آن ماهرویم در آغوش بود

چنان مست دیدار و حیران عشق

که دنیا و دینم فراموش بود

نگویم می لعل شیرین گوار

[...]

مرا راحت از زندگی دوش بود

که آن ماهرویم در آغوش بود

یکی خوب‌خلقِ خَلَق‌پوش بود

که در مصر یک‌چند خاموش بود

از تغافل پنبه شان در گوش بود

خون آن بیچارگان در جوش بود

آنرا که درونه زنده وش بود

زین زمزمهٔ فراق خوش بود