زره دار بد کز تن خویش پوست

همی کند و پنداشتی درع اوست

کسی را که روزیت بر دست اوست

توانایی دست او دار دوست

دو روی و فریبنده و زشت خوست

به کردار دشمن به دیدار دوست

کرا چهره زشت ار سرشتش نکوست

مکن عیب کآن زشت چهری نه زوست

به دنیی و به عقبی روی با اوست

بجز اومان ندارد هیچ کس دوست

اگر چه کار خلعت سخت نیکوست

فزون از قدر عالی همت اوست

که می گویند چیزی سخت نیکوست

درین کشور همه کس داردش دوست

«به گیتی کامْ راندنْ با تو نیکوست.

تو بایی در بَرَم؛ یا جُفت، یا دوست؛

مباد آن کس که دارد بی دلی دوست

کجا در بی دلی بسیار آهوست

هر آنچ از وی ملامت خیرد آهوست

مگر از عشق ورزیدن که نیکوست

کجا بر چشم او زشت تو نیکوست

که او از جان و دل دارد ترا دوست

به کام دشمان در صلت دوست

چو زندان بود گفتی بر تنش پوست

چراغ چشم و آرام دلم اوست

خداوندست و یار و دلبر و دوست

نژادش گرچه شهوارست و نیکوست

ابا این نیکوی صد گونه آهوست

سخن آن گو چه با دشمن چه با دوست

که هر کو بشنود گوید که نیکوست

چو باشد مرد عاشق در بر دوست

همه زشتی به چشمش سخت نیکوست

به ری در بود رامین را یکی دوست

به گاه مردمی با او ز یک پوست

هم از دل دورمانده‌ستم هم از دوست

به چونین روز مردن سخت نیکوست

بدان مستی و بیهوشی همی کاوست

چگونه باز داند پوست از پوست

گرستن گرچه از مردان نه نیکوست

ز من نیکوست در هجر چنان دوست