دل زیرک میان لوز بود

دل نادان چو پوست گوز بود

جهان را بدین مژده نوروز بود

که بیداد دارا جهان‌سوز بود

خال چو عودش که جگرسوز بود

غالیه‌سای صدف روز بود

روز و شب در گریه و در سوز بود

روز از شب، شب بتر از روز بود

جایی که فراق آن دلفروز بود

سنگین بود آن دل که نه پر سوز بود

ای دیده گرت اشک نماندست رواست

خون جگر از بهر چنین روز بود

کم نمودن مر ورا پیروز بود

که حقش یار و طریق‌آموز بود

آتشت اینجا چو آدم سوز بود

آنچ از وی زاد مرد افروز بود

شعلهٔ عشق پرده‌سوز بود

عشق پیوسته دل‌فروز بود

آتش توبه پاک‌‎سوز بود

تا که باقیست شب، چه روز بود؟

نفس عاشقان بسوز بود

وین دگرها چو شمع روز بود

عشق سودای خانه سوز بود

آتش عشق دلفروز بود

دوش شبم را صفت روز بود

در برم آن شمع دل افروز بود

چاکر من دولت بیدار بود

بنده من طالع پیروز بود

یار مرا مونس و دمساز بود

[...]

طلایه زرخت طلادوز بود

چو مهر فلک عالم افروز بود

تن ز جان زندگی آموز بود

جان به تن بندگی اندوز بود

در کنار دایه حسن او جهان افروز بود

در دل سنگ این شرار شوخ عالمسوز بود

رشته پیوند من با گلرخان امروز نیست

مرغ من در بیضه با اطفال دست آموز بود

تا شدم روشن به چشم من جهان تاریک شد

[...]

یکی مغ در آن، آتش افروز بود

که از گرم خویی جگرسوز بود