چو ابری بَسته دودِ مُشکِ سوزان

به رنگ و بویِ زُلفِ دلفروزان.

به رنگ و روی جامه دلفروزان

ز بوی اسپرغم و از عود سوزان

دل دایه بر آن بت‌روی سوزان

همی گفت ای بهار دلفروزان

بهل تا باشد این آتش فروزان

کبابی را که ببرشتی مسوزان

و گر عشق من آتش بود سوزان

نبینی زین سپس او را فروزان

تا بدانی که راز بهروزان

بتر از جمر و آتش سوزان

نه آتش را خبر کاو هست سوزان

نه آب آگه که هست از جان‌فروز‌ان

از آن دُر خوش‌آب، آن سنگ سوزان

چو آتش‌گاهِ موبد شد فروزان

از گرمی آفتاب سوزان

تفسید به وقت نیم روزان

قلب‌الاسد از اسد فروزان

چون آتش عود عود سوزان

برآمد آتشی زان آب سوزان

که دریاگشت چون دوزخ فروزان

که تا عاشق بوَد پیوسته سوزان

وزو پیوسته معشوقش فروزان

خطاب آمد که این شمع فروزان

برای خیلِ مورانست سوزان

بآخر با دلی چون شمع سوزان

شکسته خواست آمد شاه خوزان

بتی زیباست چون ماه فروزان

شکر لب دختر سالار خوزان

که چون شه با سپاهان شد ز خوزان

ز عشق گل دلی چون شمع سوزان

دمش از آه دل آتش فروزان

نشسته اشک ریزان، سینه سوزان

در این آیینه چون شمعی فروزان

تو این آیینه اینجا گه بسوزان

ازین چندین گل پر نور سوزان

که ایشانند در عالم فروزان

چو خواهی رفت عالم را بسوزان

که هستت بخت و تاج نیک روزان