پوستین را ز روی مزدوری

برکشید از نهاد رنجوری

می‌نبینی از آنکه شب کوری

روز چون عقل ابلهان عوری

گفت گر زانکه نبوَدم دوری

بدهدم در حدیث دستوری

غافلی سال و ماه مغروری

دد و دیوی و ز آدمی دوری

گر ندادی کلام دستوری

که برد نامت از سرِ دوری

جان نروبد ز بیم مهجوری

خاک درگاه جز به دستوری

کرده از امر او به دستوری

از همه ناپسندها دوری

که همی هردمی ز رنجوری

گفتی ای مکه وه که بس دوری

فارغ از مرگ و ایمن از گوری

من چه گویم ترا به دل کوری

این جهان راست بهر مغروری

خانه ویران و پرده زنبوری

تو مکن کار جز به دستوری

مرگ اگر ره زند تو معذوری

ز اهل ناری نه در خورِ نوری

دام دیوی نه حلّهٔ حوری

این ترا گویم ای لهاوری

کز جمال حریم حق دوری

تو چو من عاجزی و مجبوری

وز بزرگی و برتری دوری

خداوندا همی دانم که چیزی نیست در دستت

گرم چیزی ندادستی بدین تقصیر معذوری

ولیکن گر کسی پرسد چه دادستت روا داری

که گویم عشوه اول روز و آخر روز دستوری

ز جنس مردمان مشمار خود را

گرت یزدان زری دادست و زوری

هنر باید چه روباهی چه شیری

خرد باید چه قارونی چه عوری

ز خشم غالب و از حرص با برگ

[...]

دهانی کرده بر تنگیش زوری

چو خوزستانی اندر چشم موری

صبوری کرد با غم‌های دوری

هم آخر شادمان شد زان صبوری

نه صبر آن که دارد برگ دوری

نه برگ آن که سازد با صبوری

تا من منم از طریق زوری

نازرد ز من جناح موری