به شاهی مرا تاج باید بسود

محالست و این کس نیارد شنود

ترا جنگ ایران چو بازی نمود

ز بازی سپه را درازی فزود

وزو بر روان فریدون درود

کزو دارد این تخم ما تار و پود

نباشد شگفت ار بمن نگرود

شوم خسته گر پند من نشنود

سوی زابلستان فرستاد زود

به نزدیک دستان و رستم درود

دران نیستان بیشهٔ شیر بود

که پیلی نیارست ازو نی درود

چو بشنید اولاد برگشت زود

برون آمد از درد دل همچو دود

به لشکر گهش کس فرستاد زود

بفرمود تا خواسته هرچ بود

به شهر اندر آوای رود و سرود

به هم برکشیدند چون تار و پود

چو مهر کسی را بخواهی ستود

بباید به سود و زیان آزمود

فرستاده پاسخ بیاورد زود

بر رستم زال زر شد چو دود

بدین داستان گفتم آن کم شنود

کنون رزم رستم بباید سرود

بدو گفت شاه سمنگان چه بود

که یارست با تو نبرد آزمود

چو ده ساله شد زان زمین کس نبود

که یارست با او نبرد آزمود

چو سام نریمان به گیتی نبود

سرش را نیارست گردون بسود

چو افراسیاب آن سخنها شنود

خوش آمدش خندید و شادی نمود

زدوده سنان آنگهی درربود

درآمد بدو هم به کردار دود

به آورد با او بسنده نبود

بپیچید ازو روی و برگاشت زود

به گیو آنگهی گفت برسان دود

عنان تگاور بباید بسود

به انگشت لشکر به هومان نمود

سپاهی که آن را کرانه نبود