ز اختر بد و نیک بشنوده بود

جهان را چپ و راست پیموده بود

ز کشته به هر سو یکی توده بود

گیاها به مغز سر آلوده بود

ز جوشنوران هرک فرسوده بود

ز خون دست و تیغش بیالوده بود

ز بس نعت گلشه که بشنوده بود

به عشق اندرش دل بفرسوده بود

رفت آنکه فیلسوف جهان بود و بر جهان

درهای آسمان معانی گشوده بود

شد نفس مطمنهٔ او باز جای خویش

که آواز ارجعی هم از آنجا شنوده بود

دست کمال بر کمر آسمان نشاند

[...]

مدتی در انتظارش بوده بود

جان به لب پرخون دل پالوده بود

و آن غزل برگفت که فرموده بود

خویش را در هر سخن بستوده بود

مرد آن نبود که چشمش آلوده بود

یا در پی قول و فعل بیهوده بود

آن مرد بود که مال و عرض همه کس

از دست و زبان و چشمش آسوده بود

شب که یاد چشم مستش از غمم افزوده بود

آسمان پردود و آهم چون سفال دوده بود

پشت بر دیوار آهن داشتم از فیض صبر

همچو جوهر تا دلم در پیچ و تاب آسوده بود

در نقاب شرم از بس حسن مستوری نهان

[...]

از نخستم تن ز درد عشق غم فرسوده بود

غنچه سانم دل درون بیضه خون آلوده بود

با طبیعت عشق او آلوده بود

آن اراده لاجرم بیهوده بود

گر ز خون دامان دل‌آلوده بود

تا تو بودی خاطرم آسوده بود

دگر آن زن که آزموده بود

داستان‌ها بسی شنوده بود

چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود

همچو ساغر دورها از دست غم آسوده بود

پارسایان را ز بس مستی گریبانگیر شد

دامن هر کس گرفتیم از شراب آلوده بود

دودمان چرخ از آن روشن بود تا رستخیز

[...]