بسی پهلوان جهان بوده‌ام

سخنها ز هر گونه بشنوده‌ام

که من جنگ هرگز نفرموده‌ام

کسی کین چنین کرد نستوده‌ام

که با او به جنگ بهو بوده ام

همه کشور هند پیموده ام

بدان ای جهانجو که من بوده ام

که از جستجویت نیاسوده ام

وگرنه به یزدان که تا بوده‌ام

به می دامن لب نیالوده‌ام

در خلق را گل براندوده‌ام

درین در بدین دولت آسوده‌ام

گرم بازپرسی که چون بوده‌ام

نمایم که یک دم نپیموده‌ام

با سلیمان در سفرها بوده‌ام

عرصهٔ عالم بسی پیموده‌ام

من زرت را چون امینی بوده‌ام

کی بدان من دست خود آلوده‌ام

من بسی شبها بکنجی بوده‌ام

راه عرفان را بسی فرسوده‌ام

همچو گرگی گرسنه فرسوده ام

در شکم هیچ ودهان آلوده ام

جملهٔ عالم به پر پیموده ام

پر و منقارم بخون آلوده ام

از زفانش تا که لا بشنوده ام

از دل و جان عاشق لا بوده ام

بر امیدت ره بسی پیموده ام

طالب تو بوده ام تا بوده ام

در حقیقت مغز جان پالوده ام

تا نه پنداری که در بیهوده ام

گفت من کی پند تو بشنوده‌ام

که طمع کردی که من زین دوده‌ام

گوید آن بد بی‌خبر می‌بوده‌ام

دم به دم من پرده می‌افزوده‌ام

من الیف مرغزاری بوده‌ام

در زلال و روضه‌ها آسوده‌ام

چهل سال مداح می بوده‌ام

هنوزش به واجب بنستوده‌ام

دوش رخ بر آستانش سوده ام

گرد دولت را بر او اندوده ام

جان بهانه جوی و می بینم رخت

بین که من بر خود چه نابخشوده ام!

از درت سنگی زدندم نیم شب

[...]