افسوس که عمر رفت بر بیهوده

هم لقمه حرام و هم نفس آلوده

فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد

افسوس ز کرده‌های نافرموده

به گِردَش زنده‌پیلانِ سُتوده.

به پَرخاش و دلیری، آزموده.

به بُرنایی همان حال آزموده؛

همان خاموشی او را نیز بوده.

چراغ گوهر و خورشید دوده

هم از پاکی هم از خوبی ستوده

یکی خوبیش را سد برفزوده

نه کس دیده چو او نه خود شنوده

گهی اندوه و گه شادی ننوده

گهی بدخواه و گاهی دوست بوده

شه بی دل به باغ اندر غنوده

نگارش روی مه پیکر شخوده

هوا مانند تیغی شد زدوده

زمین چون زعفرانی گشت سوده

به مشک آلوده فندق گل شخوده

ز خون آلوده نرگس دُر نموده

ز گل بود اندرو صد جای توده

دمان بویش چو بوی مشک سوده

همه پر مایه باشند و ستوده

چو زر پالوده چون یاقوت سوده

دوش آمد دست سوده و آسوده

آسوده ز رنج و مشک بر مه سوده

پالوده ز دست با سلخ آلوده؟

آلوده ز شادی و ز غم پالوده

ور شود نیز وقتی آلوده

چه دهد دل به رنج بیهوده

در پناهش رعیت آسوده

ده به داد و دهش بیفزوده

هم زبانشان زفحش آموده

هم درونشان به خبث آلوده

گر پذیرند گشتی آسوده

ورنه انگار بوده نابوده

وانکه او بدگرست و آلوده

گشت در رنج راه فرسوده

سخنی کز تو گشت آلوده

گرچه نیکوست هست بیهوده

قدمش را ازل بپیموده

بودهٔ کلِّ کون و نابوده

فخر از آل صخره بربوده

رستخیزی بنقد بنموده