بدو گفت مگری کزین سود نیست

از آتش مرا بهره جز دود نیست

ازین زیب خسرو مرا سود نیست

که بر پیش درگاه من تود نیست

سر من ز کشتن پر از دود نیست

پدر بتر از من که خشنود نیست

مگو آن سخن کاندرو سود نیست

کزان آتشت بهره جز دود نیست

بپیچی دل از هرچ نابودنیست

به بخشای آن را که بخشودنیست

مپندار کاین نیز نابود نیست

نساید کسی کو نفرسود نیست

از این شهریاری مرا سود نیست

گر از من خداوند خشنود نیست

سخنگوی جان جاودان بودنیست

نه گیرد تباهی نه فرسودنیست

کزو هیچ بیچاره خشنود نیست

نبینم کسی را کزو دود نیست

ز داد خداوند خشنود نیست

کسی کو حسد جست بر سود نیست

ازین رزم جستن تو را سود نیست

وزین آتشت جز دم و دود نیست

کازین جنگ کردن تو را سود نیست

ازین آتشت جز دم و دود نیست

همانا روان را زمان بودنی ست

ز گریه تن مرد را سود نیست

در آس افکنم هر که‌را سود نیست

ببخشایم آن را که بخشودنی‌ست

بترسیم از آنها کزو سود نیست

کزین پیشه اندیشه خوشنود نیست

زر پیلوار از تو مقصود نیست

که پیل تو چون پیل محمود نیست

نپرسیم چیزی کزو سود نیست

که یزدان از آن کار خشنود نیست

آتش من محرم این دود نیست

کان نمک این پاره نمک سود نیست

آفرینش را جزو مقصود نیست

پاک دامن‌تر ازو موجود نیست

هرکه خلق از خُلق او خشنود نیست

هیچ قدرش بر در معبود نیست