در خانه کنون بستن چه سودست

که دزدم هرچه در خانه ربوده‌ست

بسا عشقا که نادیدن زُدودست

چنان کردش که گفتی خود نبوده‌ست

ترا این کار جستن سخت زو دست

مگر این راه بد دیوت نموده‌ست

تا گل لعل روی بنمودست

بلبل از خرمی نیاسودست

دیرگاهست تا چو من بلبل

عاشق بوستان و گل بودست

روز و شب گر بنغنوم چه عجب

[...]

تا جان مرا بادهٔ مهرت سودست

جان و دلم از رنج غمت ناسودست

گر باده به گوهر اصل شادی بودست

پس چونکه ز بادهٔ تو رنج افزودست

در وجود تو جمله موجودست

وین همه لطف و جود معبودست

پوست عالم به زهر آلودست

وز درونش به مشک اندودست

کز حرامی ربا چه مقصودست

گفت زیرا که مانع جودست

این همه طمطراق بیهودست

عقل جز راستی نفرمودست

زین سه بد عهد شخص فرسودست

زین سه پیمانه خلق پیمودست

گفت جاندار شاه محمودست

زین جَزَع مر ترا چه مقصودست

نظم من بهر نثر تو بودست

جان جانها از آن برآسودست

او ترا راه راست بنمودست

گر تو بر ره روی ترا سودست

گویی این اعتقاد مجدودست

جمله برگفتش آنچه مقصودست

مطیع ملت او نیک بخت مسعودست

مقیم خدمت او بر مقام محمودست

عرصهٔ مملکت غور چه نامحدودست

که در آن عرصه چنان لشکر نامعدودست

رونق ملک سلیمان پیمبر دارد

عرق سلطان چه عجب کز نسب داودست

چشم بد دور که بس منتظم است آن دولت

[...]

به خدایی که در پرستش خویش

آسمان را رکوع فرمودست

دست حکمش به کیلهٔ خورشید

خرمن روزگار پیمودست

که ز چشمم به عشق خدمت تو

[...]

بدان خدای که در جست و جوی قدرت او

مسافران فلک را قدم بفرسودست

به دست احمد مرسل به کافران قریش

هزار معجزهٔ رنگ رنگ بنمودست

ز ناودان قضا آب حکم بگشادست

[...]

زلف تو از آن دم که دلم بربودست

از زیر کله روی به کس ننمودست

مانا به حکایت از لبت بشنودست

کز جملهٔ عاشقان چشمت بودست

چشمم از گریه دوش ناسودست

تا سحر گه سرشک پالودست

گر نخفتست چشم من شاید

چشم او باری از چه نغنودست

روزها شد که آن نگارین روی

[...]