چو شد بافته شستن و دوختن

گرفتند از او یک‌سر آموختن

ندانست جز کژی آموختن

جز از کشتن و غارت و سوختن

چنان گشت زال از بس آموختن

تو گفتی ستاره است از افروختن

اگر جادویی باید آموختن

به بند و فسون چشمها دوختن

چو تو سازگیری بد آموختن

سپاهت کند غارت و سوختن

از آتش نبینی جز افروختن

جهانی چو پیش آیدش سوختن

ندانی همی جز بد آموختن

گسستن ز نیکی بدی توختن

زمانی میاسای ز آموختن

اگر جان همی خواهی افروختن

ز فرهنگ وز دانش آموختن

سزد گر دلت یابد افروختن

نگردد دلش سیر ز آموختن

از اندیشگان مغز را سوختن

بپرسید کس را از آموختن

ستایش ندیدم و افروختن

از آن ناگزیر آتش افروختن

همان راستی خواند این سوختن

کنونست هنگام آن سوختن

به آتش سپهری برافروختن

گرفت آن دمان آتش افروختن

که گیتی به رنج آمد از سوختن

به یزدان به دین و دل افروختن

رسد مرد نز خویشتن سوختن

ز یکی چراغ آتش افروختن

توان بیشهٔ بی کران سوختن

زمانی ز کین پدر توختن

نیاسودی از غارت و سوختن

روان را ز بهر کسان سوختن

چرا بایدم دشمن اندوختن

ندانند جز آتش افروختن

مگر کشتن و غارت و سوختن

نه مردی بُوَد دشمن اندوختن

نه خر من به دو دستِ خود سوختن