به جولان در افکند که کوب را

به میدان درافکند آشوب را

منگر از چشم خودت آن خوب را

بین به چشم طالبان مطلوب را

کشته‌ای ذریت یعقوب را

بر امید قتل من مطلوب را

هین بیا بینی ببین این خوب را

نیست در خور بینی این مطلوب را

غیر آنچ بود مر یعقوب را

بود از یوسف غذا آن خوب را

چونک رقعهٔ گنج پر آشوب را

شه مسلم داشت آن مکروب را

گنه عفو کرد آل یعقوب را؟

که معنی بود صورت خوب را

چیست کز من یاد نآید هیچش آن محبوب را

خود وفا گویی نمی باید که باشد خوب را

گربه صبر آشفته کاران را غرض حاصل بود

بیش از این ممکن نباشد احتمال ایوب را

طالب وصلم ولیکن عمر ضایع می کنم

[...]

عنان داد برق زمین‌کوب را

قرین گشته درد دل آشوب را

به جولان درآورد که کوب را

برآورد آه دل آشوب را

من نه تنها خواهم این خوبان شهرآشوب را

کیست در شهر آن که خواهان نیست روی خوب را

دیر می جنبد بشیر ای باد بر کنعان گذر

مژده پیراهن یوسف ببر یعقوب را

دل نهادم بر جفا تا دیدم آن قد بلند

[...]

بکوشید تحصیل مطلوب را

بکوبید طبع خردکوب را

بوی پیراهن دلیلِ راه شد یعقوب را

هست از طالب فزون دردِ طلب مطلوب را

کاه را بال و پرِ پرواز گردد کهربا

نیست در دست اختیاری سالکِ مجذوب را

حسن را از دیده‌های پاک نبود سرکشی

[...]

باده ز تلخی کند آشوب را

ارّه به دندانه بُرد چوب را

دور بادا چشم بد بگشود روی خوب را

داد بر یغما صلا ترکان شهر آشوب را

ناصح بدگو اگر داند که واقع احول است

بد نگوید دوستداران جمال خوب را

از هم آغوشی من عارت نیاید رو ببین

[...]

طاهر آن غوغای شهر آشوب را

کز شکیب آرد برون ایوب را

در بلا افکند صد ایّوب را

کرد از یوسف جدا یعقوب را

شور این سر در ازل یعقوب را

داد قسمت فرقت محبوب را

شور این سر داد صبر ایوب را

آن بلا و محنت دل کوب را

بند کن این سیل گیتی کوب را

دار پنهان سرّ آن محبوب را