ای عمر عزیز داده بر باد ز جهل

وز بی‌خبری کار اجل داشته سهل

اسباب دوصد ساله سگالنده ز پیش

نایافته از زمانه یک ساعت مهل

به حقیقت شنو نه از سرِ جهل

نیست این نکته بابت نااهل

عتبه و شیبه و لعین بوجهل

یک جهان پر ز ناکس و نااهل

هرکه شد جان مصطفی را اهل

چکند ریش و سبلت بوجهل

تا کی این میل صحبت نااهل

میل نااهل داردت بر جهل

رنج با گنج و زحمت نااهل

چون بریدی طمع ترا شد سهل

کرده‌ام اختیار غفلت و جهل

زین چنین عالمی پر از نااهل

کرده‌ام اختیار غفلت و جهل

زین چنین عالمی پر از نااهل

گرچه هستم اسیر هر نااهل

چشم دارم که کار گردد سهل

ای عمر عزیز داده بر باد از جهل

وز بی‌خبری کار اجل داشته سهل

اسباب دو صد ساله سگالیده به پیش

نا یافته از زمانه یک ساعت مهل

او نزد تیغت چو اول داد مهل

تو اگر تیغش زنی جهل است جهل

دو روزم مهل ده چون هست این سهل

نداد القصه عزرائیل هم مهل

ولی آئینه پنداشت، اینت نااهل

که او را می‌کند تحسین، زهی جهل

دماغش او خلل کرد است از جهل

شد اکنون او در اینجا خوار و نااهل

تو ندانستی که هر نااهل و اهل

کی خرد معشوق شاهان را ز جهل

تا کی، ای مست خواب غفلت و جهل

گوش سوی مقلد نااهل؟

بت‌شکستن سهل باشد نیک سهل

سهل دیدن نفس را جهلست جهل

من ترا افسوس می‌کردم ز جهل

من بدم افسوس را منسوب و اهل

سایه را تو شخص می‌بینی ز جهل

شخص از آن شد نزد تو بازی و سهل

قسمت خود خود بریدی تو ز جهل

قسمت خود را فزاید مرد اهل