سخن گفتش از دوزخ و از بهشت

به دلت اندرون هیچ شادی نهشت

ز خونشان بمرد آتش زرد هشت

ندانم جزا جایشان جز بهشت

به بازوش در بسته بد زردهشت

به گشتاسپ آورده بود از بهشت

برافراختم آتش زردهشت

که با مجمر آورده بود از بهشت

نشسته به یک دست او زردهشت

که با زند واست آمدست از بهشت

چو دوزخ بدانست و راه بهشت

عزیز و مسیح و ره زردهشت

بدان دین که آورده بود از بهشت

خردیافته پیرسر زردهشت

برآراست بزمی چو روشن بهشت

که دندان شیران بر آن شیره هشت

چنین خواندم از دفتر زردهشت

که دانا بود بیگمان در بهشت

دوزخی خویش را نموده بهشت

همه را تا فنا نکرد نهشت

زان طایفه نیستم که نازم به بهشت

بازش که برون کرد و که بردش به بهشت

گوساله سامری سخن گوی که کرد

موسی ز که خشم کرد و نعبان به که هشت

اثر در جهان از مناهی نهشت

ز تقوی جهان شد چو خرم بهشت

خود ملاقات بزرگان در بهشت

در پی ما چون دلت ازدست هشت

پرده از دیدار یک‌یک باز هشت

جایشان بنمود در باغِ بهشت

بوالبشر از شور این سر از بهشت

سر بدین دیر خراب آباد هشت

‌روز و شب‌ نام حسین‌(ع) ا ز لب‌ نهشت‌

بطن‌ ماهی‌ تا بر او شد چون بهشت‌

به من سایه افکند مرغ بهشت

ز آزار و کوریم نامی نهشت

غمین گشت شاه رسل در بهشت

برون شد از آن پای، برخاک هشت