هوا بانگ زخم فلاخن گرفت

جهان آتش و سنگ آهن گرفت

فرامرز یل ساز رفتن گرفت

به دل اندر اندیشه کردن گرفت

به آهن،زمین را بکندن گرفت

تن خویش را بر شتابان گرفت

ز روی شب از رنگ او رنگ رفت

از او بوی بد تا بفرسنگ رفت

بدان تیرگی پیش بهمن گرفت

ز شه رنج و کین در دل و تن گرفت

رفعتی کان رایت ایمان گرفت

از امیرالمؤمنین عثمن گرفت

عمر و قاضی چون مرا دشمن گرفت

مسخ گردید و ره گلخن گرفت

ترک خور کاین چشمهٔ روشن گرفت

از زبور پارسی من گرفت

چونک او سوزن فرو بردن گرفت

درد آن در شانه‌گه مسکن گرفت

چون تو را غم شادی افزودن گرفت

روضهٔ جانت گل و سوسن گرفت

همچو آب از مشک باریدن گرفت

در گو و در غارها مسکن گرفت

لاجرم مردم تو را دشمن گرفت

کین تو در سینه مرد و زن گرفت

لیک شرم و همتش دامن گرفت

خویش را در صبر افشردن گرفت

ناگهش دست قضا دامن گرفت

خون ناحق یا به حق گردن گرفت

آه کز سعی رقیبان یار ترک من گرفت

دشمنان را دوست گشت و دوست را دشمن گرفت

گر شد از دستِ غمش پاره گریبانم چه غم

چون بدین تدبیر روزی خواهمش دامن گرفت

ز آن گرفتار بلا شد دل که خونم خورده بود

[...]

دیده تا رخساره دلدار را دیدن گرفت

جان ز فیض روی آن مه روی پروردن گرفت

آفتاب لایزالی برد پی در شرق و غرب

دل که در آغوش جان این ماه پروردن گرفت

بسکه در خودعاشق است آن آفتاب مه لقا

[...]

پای طبیعت ره دامن گرفت

مرغ تن افتاد طپیدن گرفت

از پیچ و تاب فکر تنم صد شکن گرفت

آسان نمی‌توان سر زلف سخن گرفت

بر تشنگان عقیق لبت را حلال کرد

خطت که آمد و سر چاه ذقن گرفت

بر عارض تو چهره شدن حد شمع نیست

[...]

خانه دل روشنی از دیده روشن گرفت

زنده دل را کرد در گور آن که این روزن گرفت

سرمه چشم ملایک می شود خاکسترش

هر که را برق تمنای تو در خرمن گرفت

برنمی خیزد به تعظیم قیامت از زمین

[...]

چون گوشه کلاه به پروانه نشکنم؟

داغ از میان سوختگان دست من گرفت

از چاک پیرهن چه قدر وا شود دلش؟

دستی که فال عیش ز چاک کفن گرفت

در نار باغ سینه حلاوت نمانده است

[...]