عجب دارم که بر من چون پسندی

چنین زاری و چونین مستمندی

عجب دارم اگر تو هوشمندی

چنین بد خویشتن را چون پسندی

مکن بر بخت چندین ناپسندی

که آرد ناپسندی مستمندی

چو کام آید نماند هیچ تندی

چو آز آید نماند هیچ کندی

نگر تا خویشتن را چه پسندی

به هر کس آن پسند ار هوشمندی

ببرد از ره دلم را دیو تندی

به مهر اندر پدید آورد کندی

نژندی مستمندی دردمندی

شده بر تنش هر مویی چو بندی

چو بختم را به چاه اندر فگندی

مرا زان چه، که تو چونین بلندی

خداوند جهان باشد کسی کش تو خداوندی

کند پیوند با بخت آنکه تو با او بپیوندی

خداوندا به تو نازد به هر جائی خداوندی

یکی را حنظل و زهری یکی را شکّر و قندی

موالی را همه پندی معادی را همه بندی

[...]

ای ابر گه بگریی و گه خندی

کس داندت چگونه ای و چندی

که قطره ای ز تو بچکد گاهی

باران شوی چه نادره آوندی

بنداخت بحر آنچه تو برچیدی

[...]

بوالفرج شرم نامدت که بجهد

به چنین حبس و بندم افکندی

تا من اکنون ز غم همی گریم

تو به شادی ز دور می خندی

شد فراموش کز برای تو باز

[...]

ای رفته و دل برده چنین نپسندی

من می‌گریم ز درد و تو می‌خندی

نشگفت که ببریدی و دل برکندی

تو هندویی و برنده باشد هندی

با رفیقان بد چه پیوندی؟

زین حریفان چه طرف بربندی

بر تو بادا که خیره کم خندی

ور بخندد کسی تو نپسندی

او ز بهر کمال بی‌بندی

وز برای جمال خرسندی

او ز خصمان سپر نیفکندی

حلم را کار بست یک چندی

نه ورا بنده‌ای نه در بندی

از دَرِ گریه‌ای چرا خندی

چون جهان مادر و تو فرزندی

گر نه‌ای گبر عقد چون بندی

ملک بگذاشت از خداوندی

جان نگه داشت از خردمندی

گشت بر بوالحسین میمندی

متغیر ز چونی و چندی