دل ویس این سخن نیکو پسندید

نهان از شاه با رامین بخندید

چه بودی گر دو چشمم در جهان دید

یکی کس را که کار من پسندید

مرا بینید و دل بر کس مبندید

که پس هر سختیی بر دل پسندید

ابلهی از گزاف می‌خندید

زیرکی آن بدید و نپسندید

نه عزازیل چون ز رحمن دید

رحمت و لعنه هر دو یکسان دید

کشت می‌کرد و نرم می‌تندید

گاه بگریست و گاه می‌خندید

گفت شست مغانه بربندید

بت به معبود خویش بپسندید

چون سیّد عامری چنان دید

از گریه گذشت و باز خندید

آنچه از خصم خویش نپسندید

کرد تا خصم او بر او خندید

الا یا غافلان تا کی پسندید

که ما را زیر پای خود فکندید

بشادی هر زمان خوش خوش بخندید

چو آدم سرّ خود آن دم چنان دید

سخن عشقست عقل او را پسندید

حقیقت عقل هم از وی عیان دید

ملولان همه رفتند در خانه ببندید

بر آن عقل ملولانه همه جمع بخندید

به معراج برآیید چو از آل رسولید

رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید

چو او ماه شکافید شما ابر چرایید

[...]

ز آدمی که بود بی مثل و ندید

دیده ابلیس جز طینی ندید

بطن چارم از نُبی خود کس ندید

جز خدای بی‌نظیر بی‌ندید

ز ناله نفخ صور اندر دهن دید

قیامت را به چشم خویشتن دید

مرا چون آنچنان بی‌خویشتن دید

به چشم مرحمت در حال من دید

را گشودند بار بر ببندید

خویشتن زیر بار مپسندید

این جهان درد خورد دندانیست

وارهیدید از او چو بر کندید

برگ ریزان عمر شد نزدیک

[...]

دایه چون حال دختر آنسان دید

بر وی آن درد و رنج نپسندید

چند روزیش بر علف بندید

یک زمانش گرسنه مپسندید