تو دل را بدین رفته خرسند کن

همه گوش سوی خردمند کن

سخنها برین گونه پیوند کن

وگر پند نپذیردت بند کن

خرد مستی و خشم را بند کن

هوا بنده و دل خداوند کن

زبان را ز گفتار بد بند کن

دل و دیده سوی خردمند کن

به سوی سراندیب بر بند کن

دل از بند او شاد خورسند کن

که در قلعه این هر دو را بند کن

دل از درد و اندوه خرسند کن

تو دل را بدین درد خرسند کن

غمان را به دست خرد بند کن

دل و جان برزین تو خرسند کن

برو تا به ماهان در و بند کن

چو آمد به سوگندشان بند کن

دل هر یک از گنج خرسند کن

تو شه را بدین گفته خرسند کن

به سوگند سخنش یکی بند کن

از هدایت کسر من پیوند کن

هدیهٔ بخش و مرا خرسند کن

بود با نابود خود پیوند کن

نه در آنجا خویشتن در بند کن

جانا بیار باده و بختم بلند کن

زان حلقه‌های زلف دلم را کمند کن

مجلس خوش است و ما و حریفان همه خوشیم

آتش بیار و چارهٔ مشتی سپند کن

زان جام بی‌دریغ در اندیشه‌ها بریز

[...]

دل خویشتن شاد و خرسند کن

اعادت به رای خردمند کن

ای دل، علم به ملک قناعت بلند کن

چشم طمع ز خوان خسان بی گزند کن

خاک است هستی تو و خواهی که زر شود

از کیمیای نیستیش بهره مند کن

در خلوت رضا ز سوی الله روزگیر

[...]

نگویم که خم خانه را بند کن

به نان پاره معده خرسند کن

بر سر کوی خودم خورسندکن

هرچه من بگسسته ام پیوند کن

تن خویش برمرگ خرسند کن

به دانش دلت را یکی پند کن

عاشقان را قوت جان از لعل شکرخند کن

سرکشان را پای دل در زلف مشکین بند کن

سوخت جانم در تمنای لب شیرین تو

تلخکامی را به دشنامی ز خود خرسند کن

گر گسست از دست مظلومان عنان تو سنت

[...]

چون شدم صیدت به گیسوی خودت دربند کن

تا ابد با خود به این قیدم قوی پیوند کن

ای گل رعنا برای عندلیب بی‌نصیب

نیست گر بوئی به رنگی از خودت خورسند کن

تلخی شیرین لبان ناموس را خوش مایه‌ایست

[...]