بعاس آن زمان گفت هیتال شاه

که برکش همین شب مر او را به راه

به سوی سراندیب بر بند کن

دل از بند او شاد خورسند کن

سراندیب را خود کمیندار باش

شب و روز هشیار و بیدار باش

فکندند یل را به پشت نوند

ببردند آن گاه در زیر بند

به سوی سراندیب در پیش شاه

شب تیره با سروران سپاه

به زندان مهراج کردش به بند

جهان جوی را عاس ناارجمند

خود آن جای شد پاسبان دلیر

ابا ده هزار از یلان همچو شیر

سپهبد به زندان مهراج ماند

جدا او هم از باره و تاج ماند

دگر روز دستور آمد بگاه

به هیتال گفت ای شبان کلاه

یکی نامه ای کن به نزدیک زال

بگویش که ای پهلو بی همال

نبیر تو ایدر به بند من است

گرفتار خم کمند من است

بدین گونه در هند آمد نهان

برآورد این فتنه از هندیان

دلیری روانکن بدین با یلان

که او رابیارد به زابلستان

من و شاه ارژنگ و هندو سپاه

ببینیم تا بر که گردد کلاه

به ارژنگ گو هند یابد قرار

دهد باز با شاه ایران دیار

به من گر بگیرد قرار این زمین

دهم باژ و هرگز نیایم بکین

چو این بشنود زال سام سوار

فرستد یقین در پی شهریار

ز هندوستان سوی ایران برند

بر نامور شاه شیران برند

از آن پس بود رزم ارژنگ شاه

به بیند تا برکه گردد کلاه

پسندید هیتال این عزم اوی

فرستاد نامه سوی رزمجوی

برزال رز کاینچنین است کار

بداند جهاندار زابل دیار

فرستاده زی زابلستان برفت

ز درگاه هیتال چون باد تفت

پس آگه ازین گشت ارژنگ شاه

برآشفت و برکرد جامه سیاه