جهان‌بخش را لب پر از خنده شد

تو گفتی مگر ایرجش زنده شد

سپاه اندر ایران پراگنده شد

زن و مرد و کودک همه بنده شد

فریدون بیدار دل زنده شد

زمان و زمین پیش او بنده شد

ز ایوان چو مردم پراکنده شد

دل نامور زان سخن زنده شد

لب مرد برنا پر از خنده شد

همی گوهر آن خنده را بنده شد

دل نیک‌مردان بدو زنده شد

بد از بیم شمشیر او بنده شد

لب شاه ایران پر از خنده شد

همه کهتران خنده را بنده شد

زمین و زمان پیش من بنده شد

جهانی ز گنج من آگنده شد

چو نیمی ز دیوار دژکنده شد

بچوب اندر آتش پراگنده شد

که نطق تو تا نظم گوینده شد

زبان زبان آوران بنده شد

همه مرز و کشور تو را بنده شد

همان جان بس کس ز تو زنده شد

تو گویی که گرشسب یل زنده شد

فلک پیش آن نامور بنده شد

ملکشاه و خواجه مگر زنده شد

لب فلسفی زین پر از خنده شد

ز شادی لبانش پُر از خنده شد

تو گفتی که تور جوان زنده شد

سرایی که گردون و رابنده شد

به دست ستمکاره برکنده شد

همی گفت رستم مگر زنده شد

سپه را ازو روز فرخنده شد

برافشاند و چون مرغ پرنده شد

سپاهش یکایک پراکنده شد

لبان فرامرز پر خنده شد

تو گفتی مگر مرده بُد زنده شد

جان چو در تن رفت و تن زو زنده شد

عقل دادش تا به دو بیننده شد

هرک جز جانان به چیزی زنده شد

گر همه آدم بود افکنده شد