هر روز بتم با دگری پیوندد

با وی گوید حدیث و با وی خندد

گر من نفسی شادزیم نپسندد

مردم دل خویش بر چنین کس بندد ؟

چو دانش جوید و دانش پسندد

بیاموزد پس آن را کار بندد

خرد کردار چونین کی پسندد

روا باشد که هر کس بر تو خندد

نه جز بر روی ویسه مهر بندد

نه کس را دوست گیرد نه پسندد

گرم ویرو بسوزد یا ببندد

پسندم هر چه او بر من پسندد

بهار امسال نیکوتر بخندد

که شرم ویس بر وی ره نبندد

چرا مردم دل اندر مهر بندد

چرا این بد به جان خود پسندد

در طرب همچو گل همی خندد

هر چه او گفت شاه بپسندد

کلک او بر رقم که پیوندد

هر دبیری که دید بپسندد

کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

که جز بی معنیی چون تو چو تو دلدار نپسندد

وگر نو کیسهٔ عشق تو از شوخی به دست آری

قباها کز تو در پوشد کمرها کز تو در بندد

ز عمر و صبر و دین ببرید آنکو بست بر تو دل

[...]

گرچه غافل برین عمل خندد

لیک عاقل جز این بنپسندد

مرد عاقل برآن کسی خندد

کز پی خویش نار بپسندد

از پی مصلحت برو خندد

کخ کخی در بروت او بندد

در رخ ماه نو کسی خندد

که ازو سود مزد بربندد

برگ دنیا خرد نبپسندد

مرگ بر برگ این جهان خندد

زیر زیر آسمان برو خندد

کز پی رزم تو کمر بندد

لطف حق گر به خاک پیوندد

آدم آنجا رود کمر بندد

روی آن همچو برق می‌خندد

دست این پای فتنه می‌بندد

پسرت هیچ اگر درو خندد

شاهد و شاهدی درو بندد

جز به صورت بدو نپیوندد

زانکه بر ریش خویش می‌خندد