ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی

بیم است که از کبر در این جای نگنجی

والله که نیاید به ترازوی خرد راست

گر نعمت دنیا را با رنج بسنجی

ور مملکت روم بگیری چو سکندر

[...]

مرا چون مخزن‌الاسرار گنجی

چه باید در هوس پیمود رنجی؟

موکل کرده بر هر غَمزه غَنجی

زَنَخ چون سیب و غبغب چون ترنجی

فرو شد ناگهان پایت به گنجی

ز دست افشاندیش بی‌پای‌رنجی

بِهْ اَر با کم ز خود، خود را نسنجی

کز افکندن وز افتادن برَنجی

به دست هر کسی بر طرفه گنجی

مکلل کرده از عنبر ترنجی

نمانَد کس درین دیر سپنجی

تو نیز ار هم نمانی تا نرنجی

هر دم نه به حق دسترنجی

بخشی به من خراب گنجی

به گر خطری چنان نسنجی

کز وی چو بیوفتی، برنجی

در منزل عالم سپنجی

آسوده مباش تا نرنجی

من از آن خرده چو گهر سنجی

بر تراشیدم این چنین گنجی

بر من آن شد که در سخن سنجی

ده‌دهی زر دهم نه ده‌پنجی

در ترازوی آسمان سنجی

باز جُستند سیم ِ دَه‌پنجی

تا کنونش ز راه بی‌رنجی

در ترازوی خویشتن سنجی

زان نهادم که این چنین گنجی

نبُوَد بی جزا و پارنجی

مکان و کون را موئی نسنجی

همه عالم طلسمند و تو گنجی

چو از بهر شناسایی گنجی

بگلخن سر فرو آری برنجی

یقین دانم که بسیاری برنجی

که رعشه داری و سیماب سنجی

کسی کاو در هنر بُرده‌ست رنجی

بخر یک نکته‌ی آنکس به گنجی

ولیکن چون نخواهم پای‌رنجی

به هر بوسی نخواهم کم ز گنجی