دو دندان پیل و برش پنج بود

که آن را به برداشتن رنج بود

همان مرز تا بود با رنج بود

ز بهر پراگندن گنج بود

سلیح تنش هرچه در گنج بود

که او را بدان خواسته رنج بود

ز بس کش بخاک اندرون گنج بود

ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود

ز زر بی کران نار و نارنج بود

که هر یک بهای یکی گنج بود

بدان مهر و آن سان که در گنج بود

همانا کز آن گنج بی رنج بود

جگر و دل به خواب گنج بُوَد

ساق و زانو عنا و رنج بُوَد

که عمارت سرای رنج بُوَد

در خرابی مقام گنج بُوَد

هرچه ز آغاز دل به رنج بُوَد

عاقبت ناز و عزّ و گنج بُوَد

بدان رسم کافاق را رنج بود

هر آتشکده خانهٔ گنج بود

بفرمود تا هر که‌را گنج بود

نهان کرد کز بردنش رنج بود

جهان گشتنش گرچه با رنج بود

همه راه او گنج بر گنج بود

همه راه او خود پر از گنج بود

زرِ دَه‌دهی سیم ِ دَه‌پنج بود

آن ندامت از نتیجهٔ رنج بود

نه ز عقل روشن چون گنج بود

حقه معجون ادبش گنج بود

زان لب موسی ارنی سنج بود

مر شما را قسمت‌ از ما گنج‌ بود

قسمت‌ عاشق‌ بلا و رنج‌ بود

چون تحفه کوی دوست نارنج بود

از خجلت او به دل مرا رنج بود

گفتی که ز من مرنج هنگام بدی

رنجی که رسد از تو مرا گنج بود

پای گدا بر سر آن گنج بود

لیک ز غفلت به غم و رنج بود