بباشید پیشم به یکجای جمع

چنان چون که پروانه بر گرد شمع

هست شکل ریا چو صورت شمع

تبش او را و تابش اندر جمع

دل خود را ز تاب و تابش طمع

تافته و تفته دار چون دل شمع

چون هوا را به طبع کردی قمع

این همه گرددت به یک دم جمع

پیشوای امم مرّفه جمع

نور اقضی القضاة تابان شمع

روی زرد و دلی سپید چو شمع

از پی نور و سرخ‌رویی جمع

تا کرد مرا گذر سماع تو به سمع

ماننده شمع آتشینم دم و دمع

از تاب و تپش که از تو من دارم جمع

از جمله هر صدی یکی دارد شمع

شراره زان ندارد پرتو شمع

که این نور پراکنده‌ست و آن جمع

تنگدستی فراخ‌دیده چو شمع

خویشتن سوخته برابر جمع

باز یحیی را نگر در پیش جمع

زار سر بریده در طشتی چو شمع

شمع جنت بود واندر هیچ جمع

هیچ کس را سایه‌ای نبود ز شمع

عزم کردند آن جفا کاران به جمع

تا ببرند آن گدا را سر چو شمع

تا نسوزی و نسازی همچو شمع

دم مزن از پاک بازی پیش جمع

پس چو برخیزد قیامت، پیش جمع

از برای او بسوزندم چو شمع

که بانگ گاو کردی بر سر جمع؟

سرت باید بریدن چون سر شمع

غلام مست را در پیش آن جمع

بخوابانید آنجا با دو سه شمع

چنان می‌زی، که هر دم صد جهان جمع

ز شوق او چو پروانه‌ست زان شمع

بنام آن گبر شمعون بود در جمع

همه سر پیشِ آتش داشت چون شمع

نخواهد گشت چون پروانه با شمع

دوالک بازی و کوس و عَلَم جمع

جهان جانفروز افروخته شمع

بهشتی حلّه پوش از هر سویی جمع