چو باد سپیده دمان بردمد

سپه جمله باید که اندر چمد

تا دَم آدمی ز تو نرمد

صبح دینت ز شرق جان ندمد

آنگهی بو که صبح دین بدمد

شب وهم و خیال و حس برمد

در دماغی که دیو کبر دمد

فهم قرآن از آن دماغ رمد

زان همی دیوِ نفس در تو دمَد

تا زتو عقل و هوش تو برمد

قلزم دین نشد به جزر و به مد

دولتی جز به دولت احمد

دیو دین آنگهی ز تو برمد

که ز تو گند معصیت ندمد

من واین نفس که با قحبهٔ رعنای جهان

چون خسان عشق نبازم نه به سهو و نه بعمد

قدرت دادن اگر نیست مرا باکی نیست

همت ناستدن هست و لله الحمد

بیا برگو که از یک دین احمد

کز او هفتاد و دو ملت برآمد

که ما را اول و آخر محمد

محمد دان وسط از حکم سرمد

بگویم نام آن سلطان سرمد

که پا بنهاد بر دوش محمد

درین ره مرتضی بعد محمد

درین ره مرتضی سلطان سرمد

چو میم احمد آنجا محو آمد

احد شد در میانه اسم احمد

کرا قدرت که پا بر کتف احمد

نهد غیر از تو ای سلطان سرمد

برده چون نائی ز چشم من رمد

آن دمم بیرون که بر من می‌دمد

گر یکی فصلی دگر در من دمد

در رباید از من این ره‌زن نمد

ای فسرده عاشق ننگین نمد

کو ز بیم جان ز جانان می‌رمد

زانک آن لبها ازین دم می‌رمد

بر لب جوی نهان بر می‌دمد

دایما غفلت ز گستاخی دمد

که برد تعظیم از دیده رمد

بیا ساقی و می در ده که گل در بوستان آمد

زجام لاله بلبل مست گشت و در فغان آمد

شرابی خورد غنچه از هوای ابر در پرده

صبا ناگه لبش بوسید و بویش در دهان آمد

میان غنچه و گل از پی زر بود اشکالی

[...]