چو گلرخ به پایان نُه بُرد ماه

نهانی ستاره جدا شد ز ماه

همی گرد کردند بیش از دو ماه

یکی کوه بُد سرکشیده به ماه

از او کودکی ماند مانند ماه

چو مه لیک نادیده گیتی دو ماه

در آن سور و عروسی پنج شش ماه

نشسته شادمان در کشور ماه

ندانم کشوری چون کشور ماه

که در وی رُست چون تو سرو با ماه

که سبزست از بهاران کشور ماه

همی تابد ز خاکش زُهره و ماه

چو رامین آمد اندر کشور ماه

به رامش جفت ویرو بود شش ماه

هزاران آفرین بر کشور ماه

که چون ویس آمده‌ست از وی یکی ماه

به کام خود نشسته پنج شش ماه

برو ناتافته نور خور و ماه

جهان افروز رامین گفت اگر ماه

بیاید گرد من گردد یکی ماه

یکی ساعت که باشم جفت این ماه

نشسته شادمان در کشور ماه

چنان از حسرت دل برکشم آه

کجا ره گم کند بر آسمان ماه

بدین گونه می رفت بیش از سه ماه

به زیر آب بود و ز سر هور و ماه

زن و مرد آن شهر مانند ماه

رخی همچو خورشید و رویی چو ماه

بسی رنج بردند زآن چارماه

سرکنگره ش برکشید او به ماه

وگر از پردهٔ دل برکشم آه

شبیخونی کنم بر پردهٔ ماه

گل و خسرو بهم چون مهر با ماه

بشادی باده نوشیدند شش ماه

خدا را یافتم از دیدن ماه

که پنهان میشود پیدا بهر ماه

از این جوهر نظر کن جوهر ماه

که میتابد ز اعیان بهر او ماه

زده قبها بر گذرگاه ماه

در آن قبه سیمین‌بران همچو ماه