که دانست و کِرا آمد گمانی،

که حُکمِ هر دو چونَ‌ست آسمانی؟

دگر گون بود ویرو را گمانی

دگر گون بود حکم آسمانی

نگر تا در دلت ناری گمانی

که کوشی با قضای آسمانی

چو تنگ آمد قضای آسمانی

که بر رامین سر آید شادمانی

چو در دست جدایی بیش مانی

ز وصلت بیش باشد شادمانی

ز ما بپذیر یک شب میهمانی

که داریمت به ناز و شادمانی

چنان آید نگارم را گمانی

که من هستم کنون در شادمانی

هست اندر جهان جسمانی

عافیت ملکت سلیمانی

تازه از لفظ او مسلمانی

به نژاد و نسب سلیمانی

نیست از عقل وقت مهمانی

لقمه تنها زدن ز لقمانی

وگر گوئی امانم ده زمانی

زمانی نیست ممکن بی امانی

تو زیبای زمین و آسمانی

بدین خوبی به نفس کس نمانی

تو گر از جاهِ دنیا شادمانی

ز جاه آخرت محروم مانی

گر آتش را وفا بودی زمانی

ترا دادی دمی باری امانی

بآخر گفت می‌خواهم امانی

که تا یک حرف بنویسم زمانی

بدو گفتا ترا ندهم امانی

چو اندر ملکِ من باشی زمانی

یکی پیر خمیده چون کمانی

سلامش گفت و ساکن شد زمانی

ازین سختی نیاسودم زمانی

ندیدم خویش را یک دم امانی

قناعت کردتی بر نان زمانی

وزین سگ بودنت بودی امانی

ولیکن حال نبود در زمانی

از آن معنی که نبود آسمانی