یکی تاجور خود به لشکر نماند

بران بوم و بر خار و خاور بماند

شکیبایی در آن دل چون بماند

که جز سوزنده دوزخ را نماند

سُوار از سپاه و پدر دور ماند

همی راند شبرنگ تا بازماند

ز تو شاه طیهور رنجو ماند

که از دیدن چهر تو دور ماند

پشوتن بدو در شگفتی بماند

هنرهاش در تن تو گفتی نماند

مرا باید که جان و تن بماند

وگر هر دو بماند من نماند

کند پرگار و اندرجا بماند

ولیکن نقش ناپیدا نماند

هر آنکو جان دهد تا دل بماند

نمود جسم و جان مشکل نماند

هر که اندر عالم فانی بماند

در عذاب جاودانی باز ماند

شکرکن اینجا اگر چیزت نماند

زآنکه آنجا نقدهای تو بماند

دوستی یکدل و دمساز نماند

مونس محرم و همراز نماند

تاز ده بر هدف سینه ما

چرخ را هیچ یک انداز نماند

گر یکی راست زبانی چوعیار

[...]

موجها همچو دستهای یم ‌ اند

عین بحراند نی فزون نه کم ‌ اند

یکی زان همه نره دیوان نماند

که سام سپهدار حیران بماند

منگر بعاشقان،که ز صد یک نشان نماند

معشوق را ببین که ز صد یک نشانه ماند

تا آتش هوای تو در دل زبانه زد

مارا زبان همان شد و دیگر زبانه ماند

بر آستان دوست نماندند عاشقان

[...]

به روز اندرون روشنایی نماند

تو گفتی سپهر از روش بازماند

شمع شد از محفل و پروانه ماند

بلبل جان را دل و پروا نماند

شمع شد از محفل و پروانه ماند

بلبل جان را دل و پروا نماند

از وصال دوست شاد و خرم اند

واصل جانان و با جان همد م اند

گل شد و خارها به گلشن بماند

اطلس از دست رفت و سوزن ماند

جان و جسد خسته‌ی این مرهم‌اند

ملک و ملک سوخته‌ی این غم‌اند