یکی تاجور خود به لشکر نماند

بران بوم و بر خار و خاور بماند

شکیبایی در آن دل چون بماند

که جز سوزنده دوزخ را نماند

سُوار از سپاه و پدر دور ماند

همی راند شبرنگ تا بازماند

ز تو شاه طیهور رنجو ماند

که از دیدن چهر تو دور ماند

مرا باید که جان و تن بماند

وگر هر دو بماند من نماند

کند پرگار و اندرجا بماند

ولیکن نقش ناپیدا نماند

هر آنکو جان دهد تا دل بماند

نمود جسم و جان مشکل نماند

هر که اندر عالم فانی بماند

در عذاب جاودانی باز ماند

شکرکن اینجا اگر چیزت نماند

زآنکه آنجا نقدهای تو بماند

دوستی یکدل و دمساز نماند

مونس محرم و همراز نماند

تاز ده بر هدف سینه ما

چرخ را هیچ یک انداز نماند

گر یکی راست زبانی چوعیار

[...]

موجها همچو دستهای یم ‌ اند

عین بحراند نی فزون نه کم ‌ اند

یکی زان همه نره دیوان نماند

که سام سپهدار حیران بماند

منگر بعاشقان،که ز صد یک نشان نماند

معشوق را ببین که ز صد یک نشانه ماند

تا آتش هوای تو در دل زبانه زد

مارا زبان همان شد و دیگر زبانه ماند

بر آستان دوست نماندند عاشقان

[...]

به روز اندرون روشنایی نماند

تو گفتی سپهر از روش بازماند

شمع شد از محفل و پروانه ماند

بلبل جان را دل و پروا نماند

شمع شد از محفل و پروانه ماند

بلبل جان را دل و پروا نماند

از وصال دوست شاد و خرم اند

واصل جانان و با جان همد م اند

گل شد و خارها به گلشن بماند

اطلس از دست رفت و سوزن ماند

جان و جسد خسته‌ی این مرهم‌اند

ملک و ملک سوخته‌ی این غم‌اند

رفتی و نقش فنایت زیب آن کاشانه ماند

صورت حال تو بر دیوار این دیوانه ماند

گرچه مجنون رفت از دنیا ولی هر گرد باد

گرده ای از صورت احوال آن دیوار ماند

بر سر خود ریخت شمع بزم از تأثیر عشق

[...]