در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل

یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

چو جودش ببارد نبارد اَمَل

چو تیغش بخندد بگرید اجل

ابوالقاسم آن شاه دین و دُوَل

شهنشاه عالم امیر ملل

بگفت: ای فرومایهٔ مستحل

نیاورد گردون چو تو سنگ دل

یکی نعره زد کودک شیردل

که گشتند ز آن نعره گُردان خجل

برآورد تیغ و گشادش بغل

همی رفت با تیغ تیزش اجل

خبر یافت گلشاه کآن مستحل

جدا کردش از ورقهٔ برده دل

از آن گور برگشت مسکین خجل

سراسیمه و خسته و برده دل

جوانمردیی بود در شه ز نسل

ابا نسل نیکو بود فضل و اصل

وگر آگهی یابی ای دل گسل

که از من نیاید ورا غم به دل

دل خسته را ای گرانمایه ول

سوی خاک بردم ز مهر تو دل

ندیدیم از یک دگر کام دل

شد آن یار دلدار من زیر گل.

بسا مهر پیوسته و بسته دل

که او کرد بی کام دل زیر گل

چه کردند با من ز مکر و حیل

کسانی که‌شان بود دل پر دغل

کجایی تو ای لعبت دل گسل

کجایی تو ای راحت جان و دل

گنبد پیروزه‌گون پر ز مشاعل

چند بگشته است گرد این کرهٔ گل؟

علت جنبش چه بود از اول بودش؟

چیست درین قول اهل علم اوایل؟

کیست مر این قبه را محرک اول؟

[...]

ای نام شنوده عاجل و آجل

بشناس نخست آجل و از عاجل

عاجل نبود مگر شتابنده

هرگز نرود زجای خویش آجل

زین چرخ دونده گر بقا خواهی

[...]

طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل

مگر به خالق و دادار خلق عز و جل

حرام را چو ندانستمی همی ز حلال

چو سرو قامت من در حریر بود و حلل

به طبع رفت به زیرم همی جهان جهان

[...]

گسستم ز دنیای جافی امل

تو را باد بند و گشاد و عمل

غزال و غزل هر دوان مر تو را

نجویم غزال و نگویم غزل

مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد

[...]

لشکر پیری فگند و قافله ذل

ناگه بر ساعدین و گردن من غل

غلغل باشد به هر کجا سپه آید

وین سپه از من ببرد یکسر غلغل

شاد مبادا جهان هگرز که او کرد

[...]