تا خلد بباغ داد رونق را

خوش گشت نوا مرغ مطوق را

از ناله بلبل و نسیم گل

بفزود هوی دل مشوق را

در باغ هوا به کمترین نقشی

[...]

در ده پسرا می مُروَّق را

یاران موافق موفق را

زان می که چو آه عاشقان از تف

انگِشت کند بر آب زورق را

زان می که کند ز شعله پُرآتش

[...]

داده دادش همه خلایق را

عزّ معشوق و ذلّ عاشق را

صاد و دال آب داد صادق را

عین و شین عشوه داد عاشق را

خواجه یک هفته اضطرابی داشت

دو شش افتاد چرخ ازرق را

رفت و رنگ زمانه پیش آورد

تا کشد خواجهٔ مزبق را

زیبقی را به رنگ باید کشت

[...]

طرح کرده رخش خَوَرنَق را

فرش افکنده چرخ ازرق را

تو گر برگیری از پیش این تُتُق را

چو عوج بن عُنُق طَوق عُنُق را

بدانی مظهر انوار حق را

ز پیر راه جوئی این سبق را

بگو با مرد دانا سر حق را

ز نادانان بگردان این ورق را

بخوان نزدیک دانا این سبق را

بگردان نزد جاهل این ورق را

که بنماید بتو آن راه حق را

ز نادانان نهان کن این سبق را

حقیقت معرفت دان علم حق را

بخوان در نزد دانا این سبق را

دام گاهی کردهٔ این خرق را

می‌فریبی هر زمان این خلق را

ز عین واصلان در یاب حق را

ببر از جزو و کل کلّی سبق را

گر نبودی معرفت اسحق را

کی بُدی کشتن بجان مشتاق را

دیدن دیده فزاید عشق را

عشق در دیده فزاید صدق را

از خیالی دوست گیری خلق را

چون نگیری شاه غرب و شرق را

جهدی بنما تا بشناسی حق را

کانجا نخرند غلغل و بقبق را

از علم الهی که براق روح است

جز استر زینی نرسد احمق را

خواجگی بندگیست خالق را

شفقت زمرهٔ خلایق را

فلسفی علم جزوی حق را

منکر آمد نه علم مطلق را