ز تف خشم تو نز بوی مشک و کافورست

که خشک مغز شدند استخوان تیغ

کزین خوشتر دل مردیست بالغ

که هست او از ده خوش سخت فارغ

تویی آن نقطهٔ افتادهٔ فارغ

که اندر خلد خواهی گشت بالغ

ز تو یک لحظه جانان نیست فارغ

چه گویم چون نهٔ اینجای بالغ

بخلوت یک زمان بنشین تو فارغ

که در خلوت شوی ای شیخ بالغ

تو در آبی و خوابت برده فارغ

بگو تا کی شوی ای طفل بالغ

همی بیند ولی چون گشت بالغ

بماند او زان همه اسرار فارغ

درون جنّتی شادان و فارغ

ز طفلی گشته اینجائی تو بالغ

چو عجز آوردی اکنون باش فارغ

شدی اندر جهان عشق بالغ

ندیدی مر مرا ماندی تو فارغ

مگر در گور خواهی گشت بالغ

بمنزل یافت خود را دید فارغ

شده اندر عیان عشق بالغ

تحمّل میکند در عشق فارغ

که تا گردد ز دید دوست بالغ

مکن گرمی دو روزی باش فارغ

که خواهی گشت در آخر تو بالغ

چو خدمت میکند شاه و تو فارغ

کجا دانی نداری عقل بالغ

از جهود و مشرک و ترسا و مغ

جملگی یک‌رنگ شد زان الپ الغ

مؤمن و ترسا جهود و گبر و مغ

جمله را رو سوی آن سلطان الغ

امیر شهنشان توکال قُتلُغ

سر گردنکشان توکال قُتلُغ

امیر شهنشان توکال قُلتُغ

سر گردنکشان توکال قُتلُغ

امیر شهنشان توکال قُتلُغ

[...]

گفتمش در عشق رویت فتونی دارد کمال

قصه پروانه فردا باز پرسند از چراغ

می خورد ابروی او در وسمه خون خویش را

زنگ باشد بر دل شمشیر جوهردار تیغ

بگویدش که چنین است حال فیض از هجر

تو رحم کن نبود بر رسول غیر بلاغ