یکی سرو بد سبز و برگش گشن

ورا شاخ چون رزمگاه پشن

چینن تا بیامد ز جنگ پشن

از آن کشتن و رزمگاه گشن

به لاون که آمد سپاه گشن

شبیخون پیران و جنگ پشن

وزیشان آمد این اجرام روشن

به سان گل میان سبز گلشن

نشسته ویس بر بالای گلشن

ز روی ویس گلشن گشته روشن

چو ویس آمد به زیر از بام گلشن

به چشمش تیره شد خورشید روشن

توی چشم مرا خورشید روشن

مرا دیدار تو باید نه داشن

شب تیره درخشان گشت و روشن

مه دی گشت چون هنگام گلشن

هر آن روزی که بنشستی به گلشن

به گلشن در، نگشتی ماه روشن

مرو را گفت چشمت باد روشن

که رامین با گلست اکنون به گلشن

نبینی شب شده چون روز روشن

جهان خرم شده چون وقت گلشن

به تازه شب جهان شد روز روشن

میان برف کرد از روی گلشن

زانکه گِل مُظلمست و دل روشن

گِل تو گلخن است و دل گلشن

سرّ توحید اندرین گلشن

پیش جانِ عزیز او روشن

زهی بجاه تو چشم امیدها روشن

خهی بجود تو جان مرادها گلشن

طوافی زد در آن فیروزه گلشن

میان گلشن آبی دید روشن

همیلا گفت آبی بود روشن

روان گشته میانِ سبز گلشن

برون آمد ز گرد آن صبح روشن

پدید آمد از آن گل‌خانه گلشن

به قدر گنبد پیروزه گلشن

به نور چشمهٔ خورشید روشن

درید ابر سیاه از سبز گلشن

بر آمد ماهتابی سخت روشن