دو سگزی دو پور مرا کشته‌اند

بران خیرگی باز برگشته‌اند

دلیران لشکر همه کشته‌اند

وگر زنده از رزم برگشته‌اند

سواران دشمن همه کشته‌اند

وگر خسته از جنگ برگشته‌اند

زمینش به آب زر آغشته‌اند

تو گوئی در آن زعفران کشته‌اند

جامه‌ عیبِ تو تُنُک رشته‌اند

زان به تو نُه پرده فروهشته‌اند

مؤمن و کافر به خون آغشته‌اند

یا همه سرگشته یا برگشته‌اند

از پی دنیا ز دین بگذشته‌اند

از طریق احمدی برگشته‌اند

تخم اینجا بهر تو برکشتهاند

راه بینان اندرین ره گشتهاند

هرکسی بر عکس یاران گشتهاند

هر یکی تخمی ازینسان کشتهاند

چونک روغن را ز آب اسرشته‌اند

آب با روغن چرا ضد گشته‌اند

جسمشان را هم ز نور اسرشته‌اند

تا ز روح و از ملک بگذشته‌اند

ناامید از هر دو عالم گشته‌اند

خارهای بی‌نهایت کشته‌اند

چون ملک با عقل یک سررشته‌اند

بهر حکمت را دو صورت گشته‌اند

بس کسانی کز جهان بگذشته‌اند

لا نیند و در صفات آغشته‌اند

وآن بنی آدم که عصیان کشته‌اند

از حسودی نیز شیطان گشته‌اند

بنگر اینها را که مجنون گشته‌اند

هم‌چو پروانه بوصلت کشته‌اند

سر تا قدم به آب حیاتت سرشته‌اند

دل‌ها مثال نقش تو بر جان نبشته‌اند

گر زاهدان صومعه بینند صورتت

عاشق شوند بر تو وگر خود فرشته‌اند

رویی چنین به حسن و لطافت ندیده‌ام

[...]

آنی که از کرشمه و نازت سرشته‌اند

نقشی چو تو ز کلک قضا کم نوشته‌اند

جان سوده‌اند ریخته در چشمه حیات

تا زان خمیر مایه لعلت سرشته‌اند

عناب‌های ترک ازان می‌چکد نبات

[...]

خاک پاک ما به می بسرشته اند

عنبر ما با گلاب آغشته اند

باز یاران بازیاری می کنند

بی تکلف تخم نیکی کشته اند

خلعت هر کس بود نوعی دگر

[...]

روز ازل که طینت آدم سرشته اند

بر صفحه دلم غم او را نوشته اند

عاشق شدی، هرآینه باید جفا کشید

بر می دهد بلی به زمین هر چه کشته اند

ای زاهدان چو منع من از عشق می کنید

[...]