بدین کین سه فرزند من کشته است

مرا بخت یکباره گی گشته است

و گر مریم درخت قند گشته است

رطب‌های مرا مریم سرشته است

گفت زیرا گو چو من سرگشته است

من چو او و او چو من آغشته است

همه گویند عشق این تخم کشته است

که حق او را بدست خودسرشته است

چو عطار این زمان از سرگذشته‌است

به جان جان جان مهرت نوشته است

قهر او ملک جهانی کشته است

چرخ هم از هیبتش سرگشته است

پیر گفتش آسمان سرگشته است

وز شفق در خون دل آغشته است

من نه مردارم مرا شه کشته است

صورت من شبه مرده گشته است

مؤذّن بانگِ بی‌هنگام برداشت

نمی‌داند که چند از شب گذشته است

درازیِّ شب از مژگانِ من پرس

که یک‌دم خواب در چشمم نگشته است

هر که کشته شود به عشق خدا

به یقینم که او خدا گشته است

خونبها خود هدیه به گشتهٔ خویش

تا نگوئی که او چرا کشته است

پادشاهی دهد به درویشی

[...]

از محنت عشق زار گشته است

درد دلش از دوا گذشته است

عیب پری مکن که نهان از تو گشته است

دیوی که عیب خود بشناسد فرشته است

از باغ بخت سبزه عیشش کجا دمد

عاشق که غیر ملامت نکشته است

گر سر نهم بپای سگت عیب مکن

[...]

صاحب‌ این‌ اعتقاد آن گشته‌ است‌

کاعوجاج او ز حد بگذشته‌ است‌

این‌ شریعت‌ کز وی ات‌ سررشته‌ است‌

هست‌ آن شرعی‌ که‌ نفست‌ هِشته‌ است‌

هر سر مویم‌ ز دلها پشته‌ است‌

قتلگاه صد هزاران کشته‌ است‌

این نه آدم زاده بل کافرشته است

شایدت گر دل به عشق آغشته است

آن کس که خاک آدمی خاکی سرشت است

تخم نهال و هستی ذرات کشته است

بنیاد جمله را به فنا بار هشته است

بر کنج خشت قصر خورنق نوشته است

گزنفون کزان راه برگشته است

همی نغز تاریخ بنوشته است

نمیدانی که ایرج پیر گشته است

اگر چیزی ازو دیدی گذشته است

مشرق از او زیر و بالا گشته است

خاک مغرب‌ را به خون‌ آغشته‌ است