پس بگفتند آن زنان ساده دل

که زلیخا بر غلامش داده دل

خواست یعنی تا که بدهد کام او

شهر پر شد از حدیث و نام او

حبّ یوسف در دلش ره یافته

عشق پرده قلب او بشکافته

دور ما بینیمش از راه صواب

که دهد دل بر غلامی بی حجاب

با وجود آنکه دارد چون عزیز

همسری ذی حشمت و صاحب تمیز

چون زلیخا مکر ایشان را شنود

کاین چنین گویند پنهان زآن ودود

کرده تعبیر سخن بر مکر زآن

کآن سخن می داشتند از وی نهان

آن زنان را پس به دعوت خواست او

مجلسی از بهرشان آراست او

بهرشان آماده کردی تکیه گاه

تا بیاسایند از تشویش راه

یا طعامی بهرشان آماده کرد

که به سکّین بود حاجت وقت خورد

سفره چون گسترده گشت از خوردنی

دست هر یک داد سکّین ز ایمنی

تا بُرند از آن ترنج و هم طعام

پس به یوسف گفت کآید در سلام

تا ببینند آن زنانش در حضور

چون ورا دیدند از نزدیک و دور

بس بزرگ آمد بر ایشان در جمال

محو او گشتند و غافل ز اشتغال

تا که ایشان را به یوسف دیده بود

دستها را هر کسی ببریده بود

یا چو بر دیدار او فایض شدند

در زمان از شوق دل حایض شدند

حاش الله پس بگفتند آن زمان

کاین ملک باشد نه آدم در زمان

پاک از عجز است یعنی ذوالجلال

کآفریند این چنین حُسن و جمال

یا مراد از حاش الله باشد این

که تو داری حق به عشق او یقین

گر که دل دادی به مهر او رواست

هر ملامت بر تو کرد او بر خطاست

این نه آدم زاده بل کافرشته است

شایدت گر دل به عشق آغشته است

پس زلیخا گفتشان هست این همان

که به من در وی ملامت بودتان

وَلَقَد رَاوَدتُّهُ عَن نَّفسِهِ

پس به میل من نکرد او همرهی

داشت یعنی خویش را از من نگاه

ور که نکند آنچه گویم ز انتباه

پس به زندان رفت خواهد ناگزیر

افتد از رفعت شود خوار و حقیر

یوسف این بشنید و رو ز ایشان بتافت

هر زنی پس در قفای او شتافت

بر بهانۀ اینکه سازیمش ملوم

پس به خود خواندند او را بر رسوم

تنگ آمد یوسف از گفتارشان

وز خیال شوم ناهنجارشان

گفت یا رب سجن را دارم نکو

زآنچه خوانند این زنان بازم بر او

مکر ایشان گر نگردانی ز من

میل بر ایشان کنم ز آشوب تن

پس ز نادانان شوم ناچار و پست

ز ارتکاب آنچه نابستوده است