شناسند یکسر همه هند و سند

که هستی تو در گوهر خویش سند

مکن ماها به بخت خویش ببسند

بدین کت داد یزدان باش خرسند

به درد من مشو یکباره خرسند

مرا در چاه رنج افتاده مپسند

کورْچشمان عالمِ هوسند

عور جسمان چو مور و چو مگسند

خلق را آنچه عالی اندخسند

شرم و ایمانش عذرخواه بسند

عندلیبان روضهٔ انسند

ساکنان حظیرهٔ قدسند

در جهان حیدران اگرچه بسند

در ره دین به گرد او نرسند

تا بدانی که زاهد‌ان چه کسند

همه همچون میان تهی جرسند

تنکدل چو یاران به منزل رسند

نخسبد که واماندگان از پسند

از آن اهل دل در پی هر کسند

که باشد که روزی به مردی رسند

ندانستی ای کودکِ خودپسند

که مردان ز خدمت به جایی رسند

پسندیدگان در بزرگی رسند

ز ما بندگانت چه آمد پسند؟

چونکه گشتی باولین خرسند

عهد را گیر و از وفا مپسند

جبروت مطهر قدسند

ملکوت منور انسند

مرغان سپهری که درین نه قفسند

در جوف سراپرده ی قدرت مگسند

نه چرخ از آن برزیر یکدگرند

تا بوک بگرد آستان تو رسند

مه و خور دلیل تو روشن بسند

که هر ماه یکبار با هم رسند

ور حریصی به داده شو خرسند

جز قناعت شعار خود مپسند

خیل اعداش که بی دسترسند

دست در هم زده یک مشت خسند

دنیی کم که تو را هست پسند

چو دهد دست بدان شو خرسند

اگر افتد ز معانیش پسند

یکی از ده به همان شو خرسند