آن مشک سیه که با سمن پیوسته ست

از دیدن او دل جهانی خسته ست

یا رب زنخست هم بر آنسان رسته ست

یا او به تکلف فراوان بسته ست

چه دیوست این که بر جانت نشسته‌ست

در هر شادیی بر تو ببسته‌ست

نه او را جان به کوهی باز بسته‌ست

و یا در چشمهء حیوان بشسته‌ست

نگارم تا دو زلفش برشکسته‌ست

به مشکین سلسله جانم ببسته‌ست

جفاهای تو در گوشم نشسته‌ست

ره دیگر سخن بر وی ببسته‌ست

غباری کز سم اسپت بجسته‌ست

چو پیکان در دو چشم من نشسته‌ست

حیاتی کان به یکدم باز بسته‌ست

کسی کان دم ندارد باز رسته‌ست

چون ترا در زنده کردن دست هست

در دلم این مردگی پیوست هست

هر سنگ که پهلوی تو خسته‌ست

اینک تنِ من از آن شکسته‌ست

ظن او آنکه از گمان رسته ست

همه در بار خود یقین بسته ست

لیکن از جود دست او بسته ست

رگ جانش به بخل پیوسته ست

جامی از جان و جهان بگسسته ست

تار امید به لطفت بسته ست

ز ظلمش هیچ کس سالم نجسته ست

کدامین سینه کان ظالم نخسته ست

زین برف که بر گلم نشسته ست

بس خار که بر دلم شکسته ست

پشتم ز سپاه غم شکسته ست

بر پشت چنین کمر که بسته ست

هر آن کو روز و شب یک جا نشسته ست

بود چون بازکو را چشم بسته ست

همی گوید که آن کاین نقش بسته‌ست

چو دل شیرین به پهلویش نشسته‌ست

رو چه می خواهی دلا، ناز استغناست، هست

بی وفا تنهاست وارد، رنجش بی جاست، هست

ای که گویی با اسیران شیوه های او چه هاست

ناز مست و عشوه مست و هر جه آزادست هست

حال ما آن نازنین گرچه بداند نیست، لیک

[...]

جانم در سینه بر رخ غم بسته ست

در زاویه تن چو بلا بنشسته ست

گوئی که ز سنگ عشق پای دل من

چون پشت مراد از فلک بشکسته ست