گشاده شود هرچ ما بسته‌ایم

بیالاید آن دین که ما شسته‌ایم

ز کینه همه پاک دلخسته‌ایم

کمر بر میان جنگ را بسته‌ایم

ترا نیک خواهی کمر بسته ایم

وز آن پیش دستی جگر خسته ایم

به فرمان و رایت کمر بسته ایم

اگر تندرستیم و گر خسته ایم

که ما بندگان تا کمر بسته‌ایم

بدین روز یک روز ننشسته‌ایم

همین است رازی که ما جسته‌ایم

ز دیگر حکایت ورق شسته‌ایم

در کج‌روی بر جهان بسته‌ایم

ز دنیا بدین راستی رسته‌ایم

تا کلام الله را دانسته‌ایم

معنی آن را بجان پیوسته‌ایم

از جهود و از جهودی رسته‌ایم

تا به زناری میان را بسته‌ایم

ما محب و صادق و دل خسته‌ایم

در دو عالم دل به تو در بسته‌ایم

رو به خاک آریم کز وی رسته‌ایم

دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم

زان زبون این دو سه گل دسته‌ایم

که در گلزار بر خود بسته‌ایم

خیز، ای به دل نشسته که بیدل نشسته ایم

مگسل ز ما که بهر تو از خود گسسته ایم

آه، ار به روی تو نگشاییم ما شبی

چشمی که در فراق تو شبها نشسته ایم

آلوده جفای تو جان می رود درون

[...]

به بند گرانشان فروبسته‌ایم

که اکنون چو ایشان جگر خسته‌ایم

به صد زحمت از چنگ یل جسته‌ایم

ز هر رستگان پنج و شش خسته‌ایم

یکی عهد و پیمان به هم بسته‌ایم

کجا هر دو از مهر هم خسته‌ایم

نگارا ز هجر تو دل خسته ایم

دو دیده به وصل تو دربسته ایم

ز بند همه چیز برخاستیم

به محراب ابروت پیوسته ایم

ز زنّار زلفت حذر کرده ایم

[...]

چو لاله پر از خون دل خسته ایم

چو سوسن به پیشت کمر بسته ایم

دو دیده چو نرگس گشاده مدام

بنفشه صفت پیش تو دسته ایم

چو گل با رخت شاد و خندان چو صبح

[...]

تا خیال روی او بر دیده نقشی بسته ایم

با خیالش روز و شب در گوشه ای بنشسته ایم

نور چشمست او از آن در دیده اش بنشانده ایم

تا نبینندش در خلوتسرا بربسته ایم

همدم جامیم و با ساقی نشسته روبرو

[...]

ما بر آب دیده نقشی بسته ایم

با خیال خویش خوش پیوسته ایم