من اینک به رفتن کمر بسته‌ام

عنان با عنان تو پیوسته‌ام

وزین بستگی من جگر خسته‌ام

به پیش تو اندر کمر بسته‌ام

که تا من به گیتی کمر بسته‌ام

بسی رزم گردنکشان جسته‌ام

بکین پدر من جگر خسته‌ام

کمر بر میان سوک را بسته‌ام

بگو آنک من خود جگر خسته‌ام

بدین سوک تا زنده‌ام بسته‌ام

که تا من کمر بر میان بسته‌ام

بدل خسته‌ام گر بجان رسته‌ام

بایران بکین من کمر بسته‌ام

بآرام یک روز ننشسته‌ام

ز گودرزیان خود جگر خسته‌ام

کمر بر میان سوگ را بسته‌ام

همی گفت تا من کمر بسته‌ام

بیک جای یک سال ننشسته‌ام

ز بهر ترا خود جگر خسته‌ام

بدین کار بیژن کمر بسته‌ام

من اینک به خون چنگ را شسته‌ام

همان جنگ او را کمر بسته‌ام

به پیش بزرگان کمر بسته‌ام

بی‌آزار یک روز ننشسته‌ام

ز مهر تو دیریست تا خسته ام

به بند هوای تو دل بسته ام

دل و جان به مهر اندرش بسته ام

شب و روز از مهر او خسته ام

که فردا کمر کینه را بسته ام

که از رزم هیتال دلخسته ام

بس‌که من دل را به‌دام عشق خوبان بسته‌ام

از نشاط روی ایشان توبه‌ها بشکسته‌ام

جسته‌ام او را که او را دیده تیر انداخته است

تا دل و جان را به تیر غمزهٔ او خسته‌ام

هرکجا سوزنده‌ای را دیده‌ام چون خویشتن

[...]

دگر هرچه گوید میان بسته ام

چو از خشم شاه جهان رسته ام

بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته‌ام

وز نشاط عشق خوبان توبه‌ها بشکسته‌ام

خسته او را که او از غمزه تیر انداخته‌ست

من دل و جان را به تیر غمزهٔ او خسته‌ام

هر کجا شوریده‌ای را دیده‌ام چون خویشتن

[...]

بهرجا که هستی کمر بسته‌ام

به خدمتگری با تو پیوسته‌ام

گر آن در که یک یک در او بسته‌ام

به هر مطلعی باز پیوسته‌ام