ز چنگ دیو بد گوهر برستند

بتان مکه را در هم شکستند

رسولانی که از دل راه جستند

همی در چشم یا در دل نشستند

به مرو اندر هزار آذین ببستند

پری رویان بر آذینها نشستند

همه بازارها آذین ببستند

پری رویان بر آذین‌ها نشستند

مرا چونان که تو دیدی ببستند

امید شادیم در دل شکستند

دلی بسته چو در بر وی ببستند

تنی خسته دگر باره بخَستند

دگر باره درختان را بجستند

میان هر درختی بنگرستند

چهل فرسنگ آذینها ببستند

همه جایی به می خوردن نشستند

پس آنگه هر دو اسپان را ببستند

به دشت سبز بر مرزی نشستند

دل از درد و روان از غم بشستند

سرای و گوشک را درها ببستند

چو در دز شد کندز ببستند

به باره پاسبانان بر، نشستند

بسا کز بارهٔ کُندِز بجستند

ز بیم مرگ و از وی هم نرستند

خراسان سر به سر آذین ببستند

پری رویان بر آذینها نشستند

تو گفتی یکسر از دوزخ برستند

به زیر سایهٔ طوبی نشستند

چو این ترکان ز ترکستان بجستند

ترا سالار و میر خویش جستند

دل از یاران و خویشان بر گسستند

تن اندر بند فرمان تو بستند

کنون ایشان بهر جائی که هستند

[...]

تیراندازان همه گرو در بستند

بردند گمان که با ملک همدستند

آخر همه عاجز و خجل بنشستند

وز شرم ملک تیر و کمان بشکستند

نیستانی که بر درِ هستند

نه کمر بر درش کنون بستند

نیستانی که بر درش هستند

نه کمر بر درش کنون بستند

راه آبِ فرات بربستند

دل او زان عنا و غم خستند

گرشان بعد امر بپرستند

این دو گوهر سزای آن هستند