گر شاخِ بقا ز بیخِ بختت رُسْته‌ست

ور بر تنِ تو، عُمْر، لباسی چُسْت است

در خیمهٔ تن که سایبانی‌ست تو را

هان تکیه مکن که چارمیخش سُسْت است

گل این خار و آب آن پست است

دل این خفته عقل آن مست است

سخن در تن‌درستی تن‌درست است

که در سستی همه تدبیر سست است

تو طرّاری و نقد من درست است

زهی اقبال کاین سر کیسه چست است

بحقّ آنکه چون منصور مست است

بحقّ آنکه او مست الست است

سرو چمن پیش اعتدال تو پست است

روی تو بازار آفتاب شکسته‌ست

شمع فلک با هزار مشعل انجم

پیش وجودت چراغ بازنشسته‌ست

توبه کند مردم از گناه به شعبان

[...]

شکوه مرد در عهد درست است

مدان مرد، آنکه گاه عهد سست است

نقشی که به نامهٔ نخست است

هر چند که یک به یک درست است

زان سبب صید او از این شست است

تا بدانی که کار از این دست است

نرگس که مدام خوش‌دل و سرمست است

زان‌ست که دست از قدحِ زر شُست است

در سوسن و سرو بین که معلوم کنی

کآزاده زبان‌دراز و کوته‌دست است

جوابش داد: «این گفتار سست است

قوی رایت ضعیف و نادرست است

ملک گفت این حکایت سخت سست است

کسی از حکم یزدانی نجست است

عیار گوهرش گرچه درست است

ولی یکبارگی در کار سست است

چشم مسلمان کش تو کافر مست است

هندوی زلف تو آفتاب پرست است

دل که ز دستم برفت و با تو در افتاد

زود بیفتد ز با چو رفته ز دست است

زلف تو در چشم ما بی تدش صید

[...]

سرو پیش قد و بالای تو دیدم پست است

عقد زلف تو به انگشت گرفتم شست است

عندلیبی که قدت دید و سر سرو گزید

ساخت در راست نوا لیک مقامش پست است

گرد تو صف زده خوبان کمر بسته چو نی

[...]

فعلم از دست قدرتت هست است

دست من آستین آن دست است

همچنان از شراب شب مست است

همچو پیمانه رفته از دست است

کسی در پیش بت افتاده پست است

که گوید بت پرست ایزد پرست است

گفت این چه خیال نادرست است

چون خانه عنکبوت سست است

هر چه اندیشه را بر آن دست است

پیش قدر بلند او پست است