اگر دادگر چند بی‌کس بود

ورا پاسبان راستی بس بود

ترا باد شمشیر من بس بود

عقاب دژم کی چو کرکس بود؟

روزی که نواله بی‌مگس بود

شب زنگی و حجره بی عسس بود

سخن گفتن آسان بر آن کس بود

که نظم تهیش از سخن بس‌بود

یکی جفت تنها تو را بس بوَد

که بسیارکس مرد بی‌کس بود

گفت این ره نه ره هر کس بود

پاک بازی زاد این راه بس بود

گفتهٔ تو رهبر تو بس بود

کین سخن پیر ره هرکس بود

چنان در ساحری گیرا نفس بود

که شیخ نجد با او هیچکس بود

ز بویش بود ریحانی نفس بود

زرنگش دیده را از لعل بس بود

سالک راه خدا آن کس بود

کاین جهان در پیش او چون خس بود

گر ترا هر دوجهان پر کس بود

این چه من دارم مرا می بس بود

هم تو اولیتر چو او بی کس بود

هفت سالش چون بداری بس بود

گر ستایش گوی من صد کس بود

ذوق یک صاحبدلم می بس بود

مار و کزدم مر ترا مونس بود

کان خیالت کیمیای مس بود

ظن نیکش جملگی بر خرس بود

او مگر مر خرس را هم‌جنس بود

قوم گفتند ای نصوحان بس بود

اینچ گفتید ار درین ده کس بود

دل فرو بسته و ملول آنکس بود

کز فراق یار در محبس بود

جگر پر خون و جانها پر هوس بود

قدم می‌رفت و روها باز پس بود

ما را بپای بوسی تو گر دسترس بود

در دولت غم تو همین پایه پس بود

در سر هوای تست مرا بهترین هوس

باقی هر آنچه هست هوا و هوس بود

بوسی بر آستان تو داریم التماس

[...]

ز چندان طمعه کاندر دست کس بود

جهان را تا سر صد سال بس بود