به یک باد اگر بیشتر تار رنگ

که باشد که بیشی بود بی درنگ

همه جامه‌ها کرده پیروزه رنگ

دو چشم ابر خونین و رخ بادرنگ

زمانه به یک سان ندارد درنگ

گهی شهد و نوش است و گاهی شرنگ

چنین تا ز کابل بیامد زرنگ

فسیله همی تاخت از رنگ‌رنگ

دران شارستان کرد چندان درنگ

که آتشکده گشت با بوی و رنگ

بینداخت پیراهن مشک رنگ

چو یاقوت شد مهر چهرش به رنگ

بفرمود صد دیبهٔ رنگ رنگ

که گنجور پیش آورد بی‌درنگ

گل پایدار اندرو بادرنگ

که تا حشر ازو نگسلد بوی و رنگ

بگفت این و شد با غریو و غرنگ

به لؤلؤ ز لاله همی شست رنگ

هم از آن گیاهای با بوی و رنگ

شناسنده خوانده ورا استرنگ

بسی مرغ در گرد او رنگ رنگ

به سر بر سر و رسته چون شاخ رنگ

چنین آمد این گیتی بیدرنگ

نخستین دهد نوش و آن گه شرنگ

ز بس کز شب و روز دیدم درنگ

چو روز و چو شب‌ گشت‌ مویم دورنگ

به یک چشم زخم آزمون را درنگ

بجست از شَدَن تا به شهر زرنگ

شتاب اندر آمیخت کین با درنگ

شد از خون و از گرد گیتی دو رنگ

ز سم گوزنان زمین جزع رنگ

وشی گشته ریگ و شخ از خون رنگ

به زرش چنان کاو نکاهد زرنگ

مکاه و مسای از فراوان درنگ

ز ساوِه ناموَرْ دُختِ کُنارَنگ

کزو بُردی بهاران خَوشّی و رنگ.

دو چشمِ نرگسینَ ازْ فتنه و رنگ

تو گفتی هست جادویی به نیرنگ.

دل من سیر گشت از بوی و از رنگ

نپوشم جامه ننشینم به اورنگ