همه نزد من سر به سر کافرند

و ز آهرمن بدکنش بدترند

سوی بچگان برد تا بشکرند

بدان نالهٔ زار او ننگرند

سپاهی و شهری همه یکسرند

همه پادشاهی مرا لشکرند

گرین نامداران ترا کهترند

چنین بندهٔ دادگر داورند

دو کودک ز پشت کسی دیگرند

نه از پشت شاه و نه زین مادرند

بفرمود تا پیش او آورند

سلیح و ستام و کمر بشمرند

بفرمود تا خواسته بشمرند

همه سوی کاخ سیاوش برند

به آب افگند ماهیان‌تان خورند

وگر زیر نعل اندرون بسپرند

بفرمود تا کشتگان بشمرند

کسی را که خستست بیرون برند

بفرمود تا پیش دریا برند

مگر مرغ و ماهی ورا بشکرند

همه شهر با من بدین یاورند

جز آنکس که بددین و بدگوهرند

بدان تا سپه پیش او بگذرند

تن و نام و دیوانها بشمرند

نه گویندگان بر درش کمترند

که بر تارک بخردان افسرند

غریبان که بر شهرها بگذرند

چماننده پای و لبان ناچرند

بدو گفت گردنکشان بر درند

هر آنکس کجا مهتر کشورند

چنین پاسبانان یکدیگرند

تو گویی که در زیر یک چادرند

چو بر دجله بر یکدگر بگذرند

چنین تنگ پل را به پی بسپرند

بدین ده زن و کودکان مهترند

کسی را نباید که فرمان برند

به آواز رامشگران می خورند

چو ما مردمان را به کس نشمرند

سه دیگر که نزدیک موبد برند

گزیت و سر باژها بشمرند