قضا رفت و قلم بنوشت فرمان

ترا جز صبر دیگر نیست درمان

نیست از نقطه تا خط فرمان

گنج بی‌رنج و درد بی‌درمان

به وقت مرگ با صد داغ حرمان

ز گرگان رفت باید سوی کرمان

اگر گامی نهی بی‌هیچ فرمان

بسی دردت رسد بی‌هیچ درمان

بباید داشت گردن زیر فرمان

که جز صبر و خموشی نیست درمان

اگر امروز ظاهر نیست درمان

شود ظاهر چو آید وقت فرمان

ولیکن گل نبردی هیچ فرمان

که نپذیرفت دردش هیچ درمان

بباید داشت گردن زیر فرمان

که جز صبر و خموشی نیست درمان

چه شود حاصلم بجز حرمان

که دهی فوق طاقتم فرمان

چون نباشد به قربتم فرمان

پرورم جان به نوحه حرمان

فرمود که چون خلیفه فرمان

داده ست بدین غرض چه درمان

ور گریه کنم ز داغ حرمان

گوید که به گریه نیست فرمان

سنیک در یا الهی جمله فرمان

کمینه درد و رسنک کیمسه درمان

بگفتا درد حرمان را چه درمان

بگفتا وای وای از درد حرمان

به هجر دوست غرق بحر حرمان

مصاحب را به رفتن داد فرمان

من اسیرم بدرد بیدرمان

که ز دل برد بایدم فرمان

چون شمع رود شب همه شب دود ز سرمان

زین گونه کرا روز به سر رفت؟ مگرمان

آذر بپرستیم و رخ از شعله نتابیم

ای خوانده به سوی خود ازین راهگذرمان

در عشق تو ضرب المثل راهروانیم

[...]

با چنان دردهای بی‌درمان

داد بر قتل عالمی فرمان

کرده پندار و عجب بی‌درمان

سر او را چوگنبد هرمان

هزار و سیصد و هجده ز جانب تهران

بشد جوانک جلفی، حکومت کرمان

مرا که سابقه‌ها بُد به خدمتِ دیوان

معاونت بسپرد او به موجب فرمان