گویند صبر کن که ترا صبر بر دهد

آری دهد ولیک به عمر دگر دهد

من عمر خویش را به صبوری گذاشتم

عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

که تا روز پیری مرا بر دهد

بزرگی و دینار و افسر دهد

که این میزبانی ترا بر دهد

چو افزون دهی تخت و افسر دهد

چیست آن آبی‌ که رخ را گونهٔ آذر دهد

تلخی او عیش را شیرینی شکّر دهد

تلخ دیدستی‌ که شیرینی فزاید عیش را

آب دیدستی که رخ را گونهٔ آذر دهد

آفتاب است او که مجلس گرم‌ گرداند همی

[...]

همه رنجها بی گمان بر دهد

چو کوشا شوی، تخت و زیور دهد

زمانه چنین پیشه‌ها پر دهد

یکی دُر ستاند یکی دُر دهد

که تا دولتش بوسه بر سر دهد

به میراث‌خوار سکندر دهد

چو دولاب کاو شربت تر دهد

از‌ین‌سر سِتانَد بدان‌سر دهد

به خواهندگان گر کسی زر دهد

به جای زر او شهر و کشور دهد

صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد

بستان خوشست لیک چو گلزار بر دهد

خورشید دیگریست که فرمان و حکم او

خورشید را برای مصالح سفر دهد

بوسه به او رسد که رخش همچو زر بود

[...]

هیچ گندم کاری و جو بر دهد

دیده‌ای اسپی که کرهٔ خر دهد

نه پیوسته رز خوشهٔ تر دهد

گهی برگ ریزد، گهی بر دهد

لعل شیرینت دهانرا لذت شّکر دهد

زلف پرچینت روانرا نکهت عنبر دهد

جان شیرین چون حلاوت از تو یابد دور نیست

گر لب لعلت دهانرا لذّت شکر دهد

سرو سیمین تو دل را مایل طوبی کند

[...]

پس آنگه تو را شاه دختر دهد

همه گنج و اسباب و گوهر دهد

تا دمی دامان وصلش دست شوقم سر دهد

هر زمان بهر فریبم وعده دیگر دهد

دل زعشقم جمع کرده و راندم از کوی خویش

همچو صیّادی که صید نیم بسمل سر دهد

تاب چون آرم، که یاد مهربانیهای او

[...]

غم مرا چون عود شبها جای در مجمر دهد

پهلو از بی آب تابی پشت بر بستر دهد

اهل عالم را نشان از شورش محشر دهد

گر دلم از سینه آه آتشین را سر دهد

دانه کاری سال دیگر بردهد

مادیانت بعد از این استر دهد

نه هر دانه‌ای میوهٔ تر دهد

نه هر نی به بنگاله شکّر دهد

جانور از نطفه از نی شکر دهد

ز ابر باران ازصدف گوهر دهد

در بیابان جنونشان سر دهد

ره بکوی عقلشان کمتر دهد